Opowiadanie 1 / część 1

Jest pora lunchu. Siedzisz sama przy stole dla oferm, bez znajomych. Patrzysz wprost na przystojnego Anthony'ego. Siedzi sam. Lecz on nie jest ofermą. Jest boski we wszystkim co robi, nawet w chodzeniu. Ubiera się ciągle na czarno, do tego podoba się każdej dziewczynie. Nie lubi rozmawiać z ludźmi, lecz ma szacunek wśród chłopaków ze starszych i młodszych klas. Widzisz jak podchodzi do niego Loren. Szkolna lafirynda. Nienawidząca przez prawie każdą dziewczynę w tym budynku i poza nim, lecz wszystkie udają, że ją lubią. W głębi duszy chciałyby należeć do jej paczki, przyjaźnić się z nią i wymieniać najświeższymi ploteczkami. Widzisz jak seksownie nachyla się nad Anthony'm i z nim flirtuje. I po raz kolejny nie zauważasz jego zainteresowania. Loren jednak nie rezygnuje, lecz odsuwa sobie krzesło i siada na nim, zakładając nogę na nogę. Coś, czego ty nigdy byś nie zrobiła, ponieważ nie odnajdujesz w sobie seksapilu. Ciągle ich obserwujesz i czekasz na reakcję Anthony'ego. Pamiętasz, kiedy przyszedł do szkoły po raz pierwszy. To było kilka dni po twoich osiemnastych urodzinach, czyli ósmego września. Pamiętasz jak wszedł do klasy, powiedział coś cicho do nauczycielki i usiadł przed tobą. Wtedy podniosłaś wzroki i zakochałaś się w nim. Miłość od pierwszego wejrzenia – coś, w co nigdy nie wierzyłaś. Zahipnotyzowało cię coś w nim i za wszelką cenę chciałaś się dowiedzieć co. Miałaś zupełnie inny ideał wymarzonego faceta. Surfer. Opalone ciało, blond loki i niebieskie oczy. Do tego kolorowy styl bycia. A Anthony? On ubierał się na czarno, uważano go za kryminalistę i w dodatku był całkowitym przeciwieństwem do surfera. Ciemne włosy i brązowe oczy. Pamiętasz nawet dokładne słowa Loren:

- Nie patrz się tak łapczywie na niego – szepnęła, a Anthony przekręcił w bok głowę, by lepiej słyszeć – nikt nie lubi świrusów.

Wtedy spuściłaś głowę i wróciłaś do rysowania kolejnego anioła w zeszycie. Nie odważyłaś się więcej podnieść wzroku na hipnotyzującego faceta w czarnej skórze.

Teraz siedzisz i wspominasz tamten dzień. Próbujesz dostrzec w Anthony'm jakąś chęć do rozmowy, lecz nic. On dalej siedzi i zajada kanapkę.

- Skoro on nie jest zainteresowany Loren, to jak myślisz, jaką ja mam szansę? - Mówisz do Ivan'a.

Jedynej osoby, która z tobą rozmawia, rozumie cię i kocha taką jaka jesteś naprawdę. Jedyna osoba, która cię zna, dla której nie jesteś nierozwiązaną zagadką. Twój starszy o rok brat. Jest tylko jeden problem – on nie żyje. Lecz w twojej głowie, umyśle i obok ciebie jest jego duch. Porusza się i zachowuje, jakby był człowiekiem.

Ivan zginął pół roku temu w wypadku samochodowym. Ścigał się z Clark'iem (szkolnym sportowcem) i spadł z klifu. Nie przeżył, lecz tej samej nocy ukazał ci się i wystraszył na śmierć. Nie wiedziałaś co się dzieje, lecz nie przeszkadzało ci to. Zaakceptowałaś to, ponieważ twój brat ciągle był z tobą. Niepokojące było jednak, że widzisz, rozmawiasz i czujesz ducha. Dlatego nic nikomu nie powiedziałaś, nawet rodzicom. Choć czasem zdarzenia wymykały się spod kontroli i zapominałaś, że tylko ty go widzisz, słyszysz i czujesz. Dlatego ludzie zaczęli uważać cię za wariatkę. Zaczęły krążyć plotki, że wywołujesz ducha swojego brata, lecz zamienił się one w chorobę psychiczną. Wszystko cię bawiło. Dopóki nie pojawił się Anthony.

- Jesteś lepszą i ciekawszą osobą od niej – mówi Ivan, wyrywając cię z zamyśleń.

- Pewnie – odpowiadasz i bierzesz kolejnego gryza jabłka.

- Zaufaj mi i porozmawiaj z nim – patrzysz na brata spode łba i przechodzący obok ciebie Clark, który od wypadku stał się dupkiem, mierzy cię wzrokiem.

Ludzie przestali zwracać na ciebie uwagę, lecz dalej starasz się zachowywać, jakbyś nie gadała sama do siebie.

- Popraw swoje bond loki i ruszaj – dodaje Ivan, a ty wstajesz i idziesz w kierunku Anthony'ego.

Po drodze wyzucasz ogryzek do kosza i uświadamiasz sobie co robisz. Chcesz się wycofać, lecz czujesz dotyk brata, który cię pcha do chłopaka. Oczy ludzi zaczęły kierować się w twoją stronę i wszyscy myślą, że zwariowałaś do reszty. Loren cichnie i kiedy znajdujesz się przy stoliku, spogląda na ciebie.

- Cze-eść Anthony – mamroczesz, a Ivan bije brawo.

Loren wzdycha, chłopak się uśmiecha, a ty? Ty stoisz jak kołek. Nie wiesz co powiedzieć, co zrobić. W końcu mówisz:

- Boże, co ja robię – po czym wybiegasz ze stołówki w towarzystwie śmiechów.

Biegniesz do łazienki, bo wiesz, że twój brat nie ma tam wstępu. Nie wejdzie do damskiej toalety. Byłaś zła na niego, że cię do tego popchnął.

Mija dziesięć minut. Wychodzisz na korytarz. Widzisz Ivan'a opierającego się o szafki i ruszającego w twoim kierunku.

- Czemu uciekłaś? - Pyta.

- Jakbyś nie zauważył, zrobiłam z siebie idiotkę. Dziękuję ci bardzo.

- Gdyby nie ja, w ogóle byś tam nie podeszła.

- I byłoby świetnie – rzucasz i stajesz twarzą w twarz z duchem.

- Nie obwiniaj mnie. Tak to byś cały czas się tylko na niego patrzyła. Chciałem ci pomóc – mówi spokojnie brat, a ty nagle krzyczysz w wyniku frustracji.

- Pomógłbyś mi, gdyby cię nie było – i zdajesz sobie sprawę z wagi twoich słów.

Widzisz w oczach brata łzy. W martwych oczach, które powoli zanikają, jak reszta ciała. Chcesz podbiec i go przytulić. Przeprosić i błagać o przebaczenie, o powrót. Lecz jest za późno. Twój brat znika. Znów czujesz się samotna. Znów wracają wszystkie uczucia, jak wtedy, gdy dowiedziałaś się o jego śmieci.

Ludzie wychodzą ze stołówki, by zobaczyć co się stało. Widzą ciebie stojącą na środku korytarza, ze łzami w oczach i zaciśniętymi pięściami. Nie wiesz co robić. Znów jesteś obiektem śmiechu. Uciekasz. Biegniesz przed siebie, lecz wiesz, że nogi prowadzą cię na cmentarz. Chcesz błagać o powrót. Chcesz, by Ivan wrócił. Nigdy nie czułaś się tak osamotniona. Zostawił cię po raz drugi. Chcesz go odzyskać. Nie wiesz jak to zrobisz, lecz nie poddasz się.

Dobiegasz na cmentarz. Wchodzisz przez dużą, starą, zardzewiałą bramę, której dźwięki zawsze przyprawiały cię o gęsią skórkę. Ocierasz oczy i szukasz grobu brata. Znajdujesz go. Jest na samym końcu alejki. Podchodzisz cicho i klękasz przed nim, mimo że za tobą jest ławeczka. Zaczynasz coś mówić, lecz nie rozumiesz wypowiadanych przez siebie słów. Prosisz Boga i Ivan'a by wrócił. Przepraszasz go. Za swoje słowa. Nie wiesz co robić, w końcu wyczerpana mdlejesz.

Budzisz się w obcym miejscu i na obcym łóżku. Rozglądasz się wkoło i widzisz siedzącą na krześle jakąś postać. Boisz się. Nie wiesz co się stało.

- Kim jesteś? - Pytasz, lecz postać nie odpowiada, więc zadajesz to samo pytanie znowu – kim jesteś?

Dalej cisza. Postać wstała i wyszła. Dalej nie wiesz kto to był, ale na pewno był to mężczyzna. Idzie w kierunku wyjścia. Próbujesz go dogonić, ale potykasz się o krzesło i tracisz równowagę. Upadasz, lecz zdeterminowana wstajesz i zapalasz światło. Orientujesz się, że to twój pokój. Wyglądasz na korytarz i nikogo nie ma. Schodzisz na dół. Zastajesz siedzących na kanapie rodziców i pytasz:

- Był ktoś u nas?

- Nie – odpowiadają chórem.

Oni także przyzwyczaili się do tego, że widujesz duchy.

Zrezygnowana wracasz do siebie i kładziesz się spać.

 CDN

Takie na szybko :) Niedługo zaczynam pisać coś dłuższego. Jeśli chodzi o krzyk - przepraszam i mi przykro, ale nie napiszę drugiej części. Schrzanię to i powstanie moda na sukces xd 

Kolejna część tego  - niedługo. może czwartek.