Część 45

Tata podszedł do mnie, uderzył Ethan'a, tak, że upadł i chwycił mnie za ramię. Pociągnął za sobą przed Bob'a i pchnął na kolana. Upadłam i nie miałam odwagi podnieść wzroku.

- Bierz ją sobie! - Wrzasnął, a mną znów wstrząsnęły emocje. Strachu, bólu i wściekłości.

Podniosłam się na nogi i stanęłam twarzą w twarz z Bob'em.

Zza ścian usłyszeliśmy odgłos syren policyjnych. Pojawiła się we mnie nadzieja, że możemy wyjść z tego cało. Bob jednak się wściekł i zaczął na mnie krzyczeć:

- To ty. To ty ich tu ściągnęłaś! Znów zepsułaś mój plan – uderzył mnie, aż upadłam na ziemię. Odczołgałam się kawałek i za chwilę podbiegł do mnie Ethan. Bob złapał tatę za koszulkę i powiedział:

- W końcu zapłacisz za swoje błędy. Za to, że zabiłeś mi córkę!

- Lena! - Wrzasnął tata.

Ethan pomógł mi wstać i szepnął:

- Musimy się stąd wynosić.

Nie zareagowałam, tylko patrzyłam co Bob chce zrobić. Z jednej strony darzyłam tatę miłością, lecz chciałabym zobaczyć jego śmierć. Po tym wszystkim co mi zrobił. Chciałam by cierpiał tak samo jak ja. Jednak nie potrafiłam:

- Czekaj – powiedziałam.

Chciałam zyskać na czasie. Bob puścił tatę, ten podszedł do mnie i uderzyłam go mocno w twarz. Wycedziłam przez zaciśnięte zęby:

- Nienawidzę cię – po czym krzyknęłam – nienawidzę cię!

- Nie musisz. Ważne byś o zdobyła dla mnie wolność – chciał mnie złapać, lecz się cofnęłam.

Był zaskoczony.

- Nie licz na to.

- Jesteś pewna? - Spytał tata unosząc brwi.

Po chwili do pomieszczenia wbiegł jakiś mężczyzna powalając Bob'a na ziemię, a Jim odciągnął ode mnie Ethan'a. Chciałam mu pomóc, lecz tata złapał mnie w pasie i nie puszczał. Pomocnicy Bob'a nagle jakby rozpłynęli się we mgle.

- Co tu się dzieje? - Spytał zdenerwowany Bob patrząc to na tatę, to na Jim'a.

- Zawrzyjmy układ. Jej życie, za moje życie.

-Nie! - Krzyknęliśmy równo z Bob'em.

- Wiedziałem, że tak powiecie, więc wymyśliłem plan b. Jim tak naprawdę pracował dla mnie. Nie dla ciebie – spojrzałam na Jim'a. Trzymał Ethan'a i przystawiał mu nóż do szyi – zgodzicie się, albo chłopak zginie.

Patrzyłam na Ethan'a. Na jego oczy i usta mówiące, bym tego nie robiła.

- Stoi – powiedział Bob.

Tata czekał na moją decyzję. Spojrzałam na niego i ze łzami w oczach kiwnęłam głową. Mężczyzna, który trzymał Bob'a, puścił go, a tata wręczył mu pistolet. Bob nabił go i wycelował we mnie. Spojrzał na Ethan'a, później na tatę, aż wreszcie na mnie. Ethan wrzeszczał, żebym uciekała.

- Odwróć się – powiedział do mnie Bob.

Zrobiłam tak i czekałam. Łzy spływały mi po policzkach i nie chciałam by Ethan to widział. Nie chciałam, by cierpiał przeze mnie. Ani Jessie, mama. Ale jeśli dzięki temu mój chłopak miał żyć, byłam gotowa. Zamknęłam oczy i usłyszałam strzał, i krzyk Ethan'a zmieszany z płaczem. Później nastąpiło uderzenie i poczułam ból. Było to dziwne, ponieważ powinnam nie żyć. Jednak czułam ból w prawej łopatce i całym ciele. Byłam w szoku i kołatało mi w głowie. W uszach słyszałam szum przeplatany z krzykami, strzałami i tupaniem. Nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Czułam jak ktoś mnie podnosi i wyprowadza. Mimo że nie miałam siły iść, to szłam. Albo raczej wlokłam się za kimś. Poczułam chłodny powiew wiatru i jak ktoś mną szarpie. Ból w łopatce był koszmarny. Przecież powinnam nie żyć. Po chwili usłyszałam głośny huk.

Odzyskałam świadomość. Siedziałam na podłodze karetki z nogami opuszczonymi. Zostałam opatrzona i przesłuchana przez policjantów.

- Lena? - Usłyszałam znajomy głos i po chwili zobaczyłam Bill'a idącego w moją stronę – co się stało?

- Tata ma Ethana.

Spojrzał na mnie głupio, a ja wszystko mu opowiedziałam. O tym jak tata nas oszukał, zdradził. O tym jak zginęła Lexi. Oraz o tym jak żyję. Okazało się, że Bob'a trzymał mężczyzna w skórzanym płaszczu. Ten, który często pojawiał się w kawiarni. Kiedy Bob we mnie celował, skoczył mi na ratunek, jednak kula trafiła w moje ramię. Zostałam opatrzona i podali mi środki przeciwbólowe. Ranę zaszywali na `żywca`, ponieważ nie pozwoliłam otumanić się lakami. Muszę trzeźwo myśleć. Ethan jest jeszcze w niebezpieczeństwie.

- Ale dlaczego twój tata porwał Ethana?

- On chce wolność za moje życie – odparłam i za chwilę podszedł do nas mężczyzna w skórzanym, płaszczu – dziękuję.

Powiedziałam, a on się uśmiechnął.

- Tak w ogóle, jestem Tony. Jestem bratem Boba – wytrzeszczyłam na niego oczy – a on uciekł. Chce dorwać twojego tatę, ale nie ranić ciebie czy chłopaka.

- Czemu? Czemu mi pan pomaga?

- Ponieważ Ethan cię kocha. A ja obiecałem bratu, że zapewnię ci ochronę. Trochę poległem – zaśmiał się i spojrzał na Bill'a.

- Ale zaraz. Ethan... Co ma z tym wszystkim wspólnego Ethan? I jakiemu bratu?

- Powinnaś coś wiedzieć – zaczął Bill – jego matka... nie była święta. Miała romans z Bobem. Wiedziałem o tym, że już wtedy Bob należał do gangu więc oboje uznaliśmy, że najlepszym rozwiązaniem będzie, żeby Ethan się o niczym nie dowiedział.

- O czym? Zaraz... - Po chwili namysłu do mnie dotarło – Bob jest ojcem Ethana?

- Tak – potwierdził Tony – jestem batem Boba i miałem cie chronić.

- A ja Ethana – dodał Bill – on nie może się dowiedzieć. To go zniszczy. Musisz obiecać...

- Nie powiem mu – wtrąciłam i dodałam – w takim razie, dlaczego Bob porwał własnego syna?

- Zrobił to, żeby twój tata tego nie zrobił, rozumiesz? - Pokręciłam głową, a Bill wytłumaczył to prościej – w ten sposób chciał zapewnić mu bezpieczeństwo, żeby twój tata nie zrobił mu krzywdy.

- Teraz rozumiem. Gdzie oni mogą być? - Co prawda, to wszystko dalej było dla mnie pogmatwane i nielogiczne, lecz nie było sprawą najważniejszą.

- To zależy gdzie twój tata mógł uciec. Może twoje mieszkanie?

Wzruszyłam ramionami i wsiedliśmy do rovera Ethan'a. Bill przyjechał nim po pomoc i powiedział, że Sam odzyskał swój samochód. W dwadzieścia minut dojechaliśmy do bloku. Przed wejściem, na schodkach siedział Aaron z Mandy i kiedy mnie zobaczył chciał coś powiedzieć, lecz go odepchnęłam, wyminęłam i pobiegłam na górę.

- Lena, czekaj! - Krzyczał za mną Tony – musimy mieć plan – powiedział już ciszej, kiedy znaleźliśmy się na siódmym pierze.

- Zależy mi na uratowaniu mojego chłopaka.

- Mi też.

- Wejdę tam i zamienię się z Ethanem – nie wiedziałam, jak to inaczej nazwać – a wtedy wy uciekacie.

- Lena, to nie jest plan.

- Dla mnie jest.

Powiedziałam i weszłam do mieszkania. Było ciemno i cicho. Nie miałam pewności czy tata tam jest. Poszłam do swojego pokoju i obaczyłam skuloną w kącie jakąś postać.

- Ethan? - Spytałam półszeptem, a postać podniosłą głowę.

Zapaliłam światło i zobaczyłam Ethan'a z zapłakanymi oczyma, rozwaloną wargą i raną nad brwią. Podbiegłam do niego i odkleiłam z ust taśmę.

- Uciekaj – powiedział ochrypłym głosem.

- Oszalałeś? - Odparłam ze łzami w oczach – nie zostawię cię tu.

Rozwiązałam mu nadgarstki, pomogłam wstać i kiedy trzymał się na własnych nogach, przyległam do niego w mocnym uścisku. Łzy spływały mi po policzkach i krztusząc się nimi, mówiłam:

- Przepraszam. To moja wina. Tak bardzo mi przykro.

- Przestań. Dajemy radę - wystawił mnie na długość ramienia, odgarnął włosy z czoła i uśmiechnął się.

Potem szybko, lecz mocno mnie pocałował i pociągnął do kuchni. Widziałam, że chodzenie sprawia mu ból, ale nie dawał tego po sobie poznać. Chciał pociągnąć za klamkę, kiedy usłyszeliśmy głos taty:

- Idziecie gdzieś?

- Jak najdalej od ciebie – odparłam.

- Ethan może iść...

- Ja zostaję. Wiem – dokończyłam za niego.

- Nie... - Ethan chciał coś powiedzieć, lecz przystawiłam mu palec do ust i powiedziałam.

- Idź. Dam sobie radę – pokręcił głową ze łzami w oczach – proszę. Nic mi nie będzie. Wrócę.

Pocałował mnie i wypchnęłam go za drzwi, po czym zastawiłam je krzesłem, stojącym obok. Spojrzałam jeszcze na drzwi i odwróciłam się w kierunku taty.

- Czego chcesz? - Zapytałam, choć doskonale znałam odpowiedź.

- Chodź tu – poszłam do kuchni, gdzie stał i związał mi ręce.

Było to bolesne i ocierało o zabandażowany nadgarstek, więc po chwili pojawiła się czerwona plama.

- Jak mogłeś mi to zrobić – rzuciłam – czemu?

- Twoja matka wzięła ze mną rozwód i wtedy pojawiła się Lexi. Powiedziała, że mi pomoże.

- Ze mną? - Kiwnął głową – Bob i tak będzie cię ścigał.

Posadził mnie na krześle w kuchni i związał nogi.

- Jeśli dalej będzie mnie ściągał, zabiję Ethana. A on dobrze o tym wie – spojrzałam na niego zdenerwowana – co, nie wiesz?

- Wiem – odpowiedziałam.

Chodziło mu o to, kto tak naprawdę jest ojcem Ethan'a.

- Szkoda, że ja też nie mam innego ojca.

Spoliczkował mnie. Złapał za podbródek i kazał spojrzeć na siebie:

- Dałem ci wszystko co chciałaś. Byłem dla ciebie dobry i tak mi się odpłacasz?

- Już nie jesteś moim ojcem. Jesteś kimś innym! - Krzyknęłam i dokończyłam cicho – dla mnie umarłeś, kiedy trafiłeś do więzienia.

Nic nie zdążył już powiedzieć, ponieważ ktoś wszedł do mieszkania. Przed nami stanął Bob i trzymał w ręku worek.

- Wypuść dziewczynę.

- Czemu? Jeśli ja nie mogę być szczęśliwy, twój syn też nie będzie – powiedział tata, a Bob wycelował w niego broń.

Tata stanął za mną.

- Ja przynajmniej zachowuję się jak ojciec – odarł Bob i opuścił broń.

Rzucił worek na ziemię, z którego wyleciała głowa. Potoczyła się aż pod moje nogi, więc je uniosłam. Tata podszedł, odgarnął włosy i krzyknął z frustracji. To była głowa Lexi.

- Zapłacisz mi za to! - Krzyknął tata.

Zamknęłam oczy i czekałam.

Osz w mordę! Jakie to wszystko pogmatwane :o i sorry, za tę głowę :) muszę czasem zdramatyzować ;p

kolejny wpis piątek.