W objęciach skrzydeł #2

Obudziłam się przed piątą rano. Wzięłam długi, gorący prysznic i wyszykowałam się do szkoły. Postawiłam na czarne rurki i szary top. Idealnie współgrał z moimi oczami. Ciągle się zastanawiam, czemu są szare. Rodzice jednak twierdzą, że jestem wyjątkowa. Dochodziła siódma, więc wzięłam torbę, kurtkę i zeszłam na dół. W kuchni czekała na mnie jajecznica zrobiona przez Connie. Pochodziła z Anglii, nawet nie wiem jak rodzice ją znaleźli, ale dobrze jej płacą i zapewnili jej dobre warunki u nas. Nie chciałam mieć niani, lecz dobrze jest mieć kogoś w tak dużym domu, kiedy oni wyjeżdżają.

- Dzień dobry Nancy. Jak się spało?

- Długo – odparłam i obie się zaśmiałyśmy.

Bardzo ją lubiłam, z czasem się do siebie zbliżałyśmy.

- Mama dzwoniła? - Spytałam zabierając się za jedzenie. Umiała świetnie gotować.

- Tak. Kazała cię pozdrowić. Tata też.

Kiwnęłam głową. Nie ciągnęłyśmy tematu.

- Tu jest twoje śniadanie do szkoły. Jeśli nie potrzebujesz niczego, pójdę pobiegać.

- Jasne. Dziękuję! - Krzyknęłam za nią, gdy zniknęła w korytarzu.

Nie wiem czemu biegała. Sylwetkę miała idealną. Nawet Victoria jej zazdrościła, która uważa się za najlepszą we wszystkim. Kiedyś spytałam Connie czemu biega. Odparła, że dla zdrowia, urody i lubi to. Od tamtego czasu biegam co jakiś czas. Czasami z nią, czasem sama. Muszę przyznać, że poprawiło mi tu humor na pewien okres. A później wszystko znów zaczęło się walić.

Zjadłam jajecznicę, zmyłam po sobie i udałam się przed dom. Po chwili podjechała Victoria. Wsiadłam do auta i ruszyłyśmy do szkoły.

- Jak się czujesz przed urodzinami? - Spytała nagle przyjaciółka.

- Dennie – spojrzała na mnie – rodzice wczoraj wyjechali. Rozumiesz? Dwa dni przed moimi dziewiętnastymi urodzinami.

Opowiedziałam jej moją rozmowę z mamą. Skomentowała to tak: wielka balanga, żeby się na nich zemścić.

- Wiesz, że nie lubię imprez w moim domu – odpowiedziałam.

- Czasami jesteś dziwna, wiesz?

- Zamknij się blondi.

Rzuciłam, a ona zahamowała gwałtownie na parkingu przed szkoła, ponieważ nienawidziła, gdy ją tak nazywałam.

- Wysiadaj czarnuchu – a tak mi się odpłacała.

Ze śmiechem wysiadłyśmy z samochodu i zauważyłam, że Shane znów nam się przygląda. Znów stoi oparty o swoje auto, lecz nie pali. Miał na nosie czarne awiatory, które jeszcze bardziej podkreślały jego hipnotyzującą postawę.

- Znów się patrzy – powiedziałam do Vici i zatrzymałam się.

- Daj spokój i ignoruj go – rzuciła i złapała mnie pod rękę.

Choć nie chciałam się ruszać, poszłam za nią do szkoły.

Znowu byłam nieobecna na lekcjach, a zwłaszcza na historii Ameryki. Był to tak nudny przedmiot, że dzięki rysowaniu aniołów, nie zasypiałam. Jenak przez to, że nie uważałam, dostawałam złe oceny. Może i miałam bogatych rodziców, i wszystko czego chce większość dzieciaków, nie byłam jednak dobra z tego przedmiotu. Nie twierdzę, że jestem głupia, lecz pamiętanie dat i wydarzeń nie należy do moich mocnych stron.

- Znów skupiasz się na czymś czego na pewno nie będzie na sprawdzianie – powiedział do mnie profesor, a kilka osób zawtórowało mu śmiechem.

- Przepraszam – powiedziałam i odłożyłam ołówek.

- Nie przepraszaj, tylko się skup – rzucił i odszedł.

Zaczęłam przepisywać notatki z tablicy i czułam, że obleję kolejny test.

Kiedy zajęcia się skończyły, poszłyśmy z Vici do toalety.

- Kiedy jest test z historii Ameryki? - Spytałam, gdy przyjaciółka poprawiała usta błyszczykiem.

- Nie zapisałaś? - Pokręciłam głową. Zapomniałam – Nancy, chyba nie chcesz siedzieć w trzeciej klasie?

- Oczywiście, że nie chcę. Po prostu... Nie potrafię się skupić na tych zajęciach.

- To załatw sobie korepetytora.

- Nie – rzuciłam i wyszłam.

Nie chciałam by ktoś mnie uczył. A jeśli będę potrzebowała pomocy, zwrócę się do Connie.

Zaczekałam pod drzwiami aż wyszła Vici. Kiedy stanęła obok, obrzuciła mnie złowieszczym spojrzeniem i ruszyłyśmy do klasy. Kolejna była matematyka. Dobrze, że przynajmniej ten przedmiot przyswajam. Lecz nawet u profesor Rutpoor, która nigdy nie pozwala nam nie uważać – rysowałam. Nie wiedziałam co się ostatnio ze mną dzieje. Jeśli miałam jakąś kartkę czy coś do pisania, rysowałam. Przyłapałam się nawet na tym, kiedy oglądałam telewizję. Trzymałam w ręku długopis i nieświadomie narysowałam na ręku skrzydła.

Po zajęciach udałyśmy się na lunch. Zasiadłyśmy do stołu naszego i znajomych. Wszyscy wesoło rozmawiali, tylko ja czułam się jakoś dziwnie.

- Nancy? - Wyrwał mnie z zamyśleń Marc.

Bardzo bliski kolega Victorii. Chodzi do klasy sportowej. Od dawna się w nim podkochuje, ale pierwsza nie zrobi kroku. Według jej teorii – chłopak ma się starać o dziewczynę.

- Przepraszam, zamyśliłam się – uśmiechnął się. Był nawet przystojny, lecz nie w moim typie. Krótkie blond włosy były nierówno ostrzyżone, do tego czasami przesadzał z siłownią i sterydami. Grał w szkolnej drużynie futbolowej, jego ojciec był kiedyś jednym z najsławniejszych rozgrywających, a o matce nie mówi.

- Pytałem czy robisz jutro jakąś imprezę?

- Nie lubię robić imprez u siebie w domu. Zwłaszcza, gdy nie ma rodziców.

- No przestań! Właśnie o to chodzi! Najlepsza jest adrenalina.

- Też jej mówiłam, że to będzie słodka zemsta. Ale głównie chodzi o to, żeby się nie dowiedzieli – wtrąciła Vici.

- Nie ma mowy. Nie zrobię imprezy. Co z Connie?

- Kim? - Spytał Marc.

- Jej niańką – powiedziała Vici, a ja zmierzyłam ją wzrokiem.

- Masz niańkę? - Zaśmiał się chłopak.

- Tak. Jakiś problem? - Spytałam groźnie, bo nie lubiłam gdy ktoś się z tego śmiał.

Może było to trochę żenujące, ale mnie denerwowało. Marc spoważniał i znów wrócił do tematu imprezy.

- Ja z Vici się wszystkim zajmiemy, ty tylko pozbądź się Connie.

- Nie wiem czy to dobry pomysł.

Chciałam się wycofać, lecz kiedy Marc ogłosił to całej szkole, nie było wyjścia.

- Hej ludzie! - Wrzasnął stając na krześle – jutro u Nancy wielka balanga z okazji dziewiętnastych urodzin! Godzina siedemnasta! Wszyscy jesteście zaproszeni!

Schowałam głowę w rękach i słyszałam salwy, brawa i oklaski.

- Gotowe – pisnęła podekscytowana Victoria.

- Super – mruknęłam pod nosem i skończyłam jeść sałatkę.

Kiedy Vici odwiozła mnie do domu postanowiłam opowiedzieć wszystko Connie. Może ona coś wymyśli.

- Wow! Myślałam, że nie lubisz robić imprez – skomentowała.

- Nie lubię i nie wiem jak to odkręcić. Chyba nie mam wyboru.

- Chyba nie.

- Nie pomagasz - powiedziałam podnosząc głos, lecz nie byłam na nią zła.

- Kochanie, a może czas się troszkę zbawić? Raz się nic nie stanie, a rodzice się o niczym nie dowiedzą.

- Masz jutro wolne – powiedziałam przytulając ją – cały dzień dla siebie. Należy ci się – uśmiechnęła się i poszłam do swojego pokoju.

Włączyłam laptopa i zalogowałam się na Facebooka. Na tablicach kilku znajomych można było wyczytać o jutrzejszej imprezie. Balanga roku i tak dalej. Czułam, że to wszystko nie zapowiada się dobrze. Zadzwonił mój telefon. Spojrzałam na ekran – tata. Ucieszyłam się. Od zawsze mam z nim lepszy kontakt niż z mamą. On akceptuje mój styl bycia i to jak się ubieram, a mama wszystkiego się czepia. Uważa, że skoro jestem kobietą, to tak powinnam się zachowywać i ubierać.

- Cześć tatku – powiedziałam do aparatu.

- Cześć malutka. Co słychać?

- W porządku, nawet. A u ciebie? Jak pokaz?

- Wspaniale. Naprawdę mi przykro, że jestem tu bez ciebie, ale kiedyś cię zabiorę.

- Do Paryża.

- Do Paryża – potwierdził moje słowa.

- Kiedy wracasz?

- W tym samym czasie co mama. A czemu pytasz? Naprawdę chciałbym być na twoich urodzinach, ale...

- Rozumiem – przerwałam mu – chciałam spytać. Mogę zrobi jutro małe przyjęcie? Paru znajomych?

- Oczywiście – odpowiedział po chwili namysłu – muszę kończyć. Kocham cię. Pa.

- Pa - powiedziałam do głuchej już słuchawki.

Odrobiłam lekcje, pouczyłam się na jutrzejszy test z chemii i położyłam się spać. Zasnęłam z obawami do jutrzejszego dnia.

Kolejna część w piątek. I jak?
Na końcu wpisu każdy może klikać, co myśli o danym wpisie.