W objęciach skrzydeł #16 koniec

Moje ciało padło na ziemie. Bezwładne i puste. Dziwnie było patrzeć na siebie z góry. Żyłam, ale byłam niewidzialna dla reszty. Ten cały proces był bezbolesny, wyglądał tak jakby Zack wyciągnął ze mnie życie, a ja nagle otworzyłam oczy i żyłam. Spojrzałam na Shane'a. Przez jego krzyk pękło mi serce, ale ten widok... to co zobaczyłam, załamało mnie jeszcze bardziej. Ja musiałam wrócić. Dla niego. Łzy leciały mu po policzkach, spuścił głowę i wyglądał jakby stracił wszystko. Było widać krew na wardze i zranione ramię. Nie chciałam by cierpiał przeze mnie. Chciałam podejść do niego i dać mu jakiś znak, żeby wiedział, że żyję. Jednak kiedy chciałam odjeść, coś mnie powstrzymało. Tak jakbym była przywiązana do mojego ciała. Chciałam się wyrwać, kiedy usłyszałam ten głos:

- Spokojnie dziecko, bo stracisz resztki życia.

- Przecież ja już nie żyję – odparłam.

- Nie do końca.

- Kim jesteś? - Spytałam wracając nad swoje ciało.

- Możesz wrócić – zignorował moje pytanie.

- Jak?

- To proste, a zarazem trudne. Musiałabyś przejść bardzo skomplikowany proces.

- Musiałabym wziąć skrzydła? - Spytałam głupio i poczułam się zażenowana.

- Może jednak to nie takie skomplikowane – skwitował głos i kontynuował – świat potrzebuje Anioła Śmierci. Ty jedyna masz do tego predyspozycje.

- To na co jeszcze czekamy?

Głos zaśmiał się i powiedział:

- Musisz coś wiedzieć, jest pewno ale. Wiesz czym grozi zostanie Aniołem Śmierci? Dostaniesz skrzydła, będzie chciał je dostać każdy, twoje życie zmieni się w koszmar i walkę o przetrwanie. Jeśli zginiesz, kolejnej szansy nie dostaniesz. Narażasz też tym swoją rodzinę i przyjaciół, do tego nie potrzebujesz anioła stróża.

- Zaraz, że co? Czyli co się z nim stanie?! - Byłam wzburzona.

- Dobrze się spisał, przydzielę go komuś innemu.

- Czyli ty jesteś... jesteś Bogiem – powiedziałam jak idiotka i zjechałam na temat Shane'a – chcę żeby Shane został moim aniołem stróżem – znów usłyszałam ten śmiech, więc powiedziałam groźnie – to ty potrzebujesz Anioła Śmierci, nie ja! Ja znajdę inny sposób, żeby się dostać na ziemię i nikt mnie nie powstrzyma.

Nastąpiła krępująca cisza, po której guru znowu się odezwał:

- Nadal nie jesteś wierząca, co?

- Trochę.

- Shane? Nie to nie on... mniejsza, sama do tego dojdziesz. Umowa stoi. I niech ci ten anioł stróż wytłumaczy twoją funkcję.

Uśmiechnęłam się, powiedziałam szczere dziękuję i zamknęłam oczy. Kiedy je otworzyłam zobaczyłam Shane'a siedzącego po turecku. Był rozwiązany, ale smutny i się nie poruszał. Znów widziałam wszystko z pozycji, w której byłam gdy umierałam. Gdy byłam zwykłym potomkiem Anioła Śmierci, a teraz nim jestem. Bolała mnie trochę głowa, ale skupiłam się na słowach Zack'a. Wygłaszał przemówienie, chwalił swoich pracowników za wykonanie dobrej roboty. Ledwo wstałam i utrzymałam się na nogach, ale dałam radę. Mina wszystkich była bezcenna.

- Co? Ty? Jak? - Mówił Zack.

- To niemożliwe – zaczęła kobieta i stanęła obok swojego szefa, a Shane podniósł wzrok – to znaczy tylko jedno – dodała zmuszając Zack'a by na nią spojrzał – ona jest teraz Aniołem Śmierci!

Zack spoliczkował ją, a ona zaszokowana cofnęła się do tyłu. Shane wstał. Chciał zrobić krok w moją stronę, ale powstrzymałam go ruchem ręki. Zrobiłam za to krok w stronę Zack'a, a on zrobił krok do tyłu. Na mojej twarzy pojawił się cwany uśmieszek. Teraz to on się bał. Shane znów próbował podejść, ale tym razem dwóch pracowników Zack'a powaliło go na kolana i trzymało. Uśmiech zszedł mi z twarzy i groźnie, ale cicho rzekłam:

- Puśćcie go.

Spojrzeli się na Zack'a, a on pokręcił głową. Zdenerwowałam się, ale nie tak żeby stracić kontrole. Miałam teraz większy arsenał mocy i były one potężniejsze. Nie umiałam się nimi posługiwać i ich kontrolować. Znów spojrzałam na Shane'a. Nie mogłam pozwolić go skrzywdzić. Nie tym razem. Zrobiłam kolejny krok w stronę Zack'a i następny. Zamknęłam nas w `tarczy`, więc nie mógł się wydostać. Dłonią złapałam go za gardło i uniosłam do góry. Nie czułam przy tym nawet zmęczenia czy oporu. Wszystko było takie łatwe, a zarazem trudne. Znów zaczął się dusić, próbował złapać mnie za rękę, nie wiedział co robić.

- Zróbcie coś! - Krzyknęła kobieta, a potem wzięła nóż i zaczęła iść w kierunku Shane'a.

Puściłam Zack'a i stanęłam za kobietą, nim ta zdążyła wbić nóż w serce mojego chłopaka. Ręce zawisły jej w górze, odwróciła powoli wzrok i wyobraziłam sobie jak unosi się nad ziemią i się dusi. Tak też się stało. Wypuściła ostrze z rąk i zaczęła dotykać się rękoma szyi, a ja nie musiałam nic robić. Kiedy miałam jej dość po prostu nią rzuciłam w bok. Jak szmacianą lalką. Odbiła się od samochodu i upadła na ziemię, ale dalej żyła. To samo zrobiłam z pomocnikami Zack'a, którzy trzymali Shane. Pozostałą dwójkę jego pomocników związałam. Także w myślach. Shane wstał i wtuliłam się w jego ramiona. Nie mogłam teraz okazać słabości, nie chciałam by coś mu się stało, ale to było silniejsze ode mnie. Musiałam go dotknąć, poczuć.

- Przepraszam – powiedziałam i pocałowałam go.

- Coś ty zrobiła? - Zapytał wkurzony, kiedy się od siebie oderwaliśmy. Nagle zmienił mu się humor. Był zły, na mnie – dlaczego?

- Nie umiałabym bez ciebie żyć.

- Urocze – powiedział Zack z lekką chrypką. Stał za mną i trzymał nóż przy moich plecach – ja nie umiem żyć bez skrzydeł Anioła Śmierci.

- Nie mam ich – rzuciłam odwracając się.

Zack zaśmiał się i kaszlnął krwią. To nie byłam ja, nie tym razem, choć pomysł mi się podobał.

- Zostaw ją – powiedział Shane, stając przede mną – dobrze wiesz, że nie masz z nią szans. Jest silniejsza od Anioła Śmierci. Jest połączeniem wielu potężnych mocy, o jakich nigdy nie śniłeś, więc lepiej będzie jeśli się wycofasz.

Zack zmierzył Shane'a, machnął na swoich ludzi i odchodząc powiedział:

- Wrócę. To jeszcze nie koniec.

Gdy odjechali, Shane zaciągnął mnie do samochodu. Była godzina dziewiąta. Całą drogę siedzieliśmy w krępującej ciszy. Shane nie chciał ze mną rozmawiać i był zły, nawet wściekły. Chciałam płakać, ale wiem do czego by to doprowadziło. Zaparkował na podjeździe i zgasił silnik. Zebrałam się na odwagę i spytałam:

- Shane co jest?

- Co jest? Nancy dlaczego to zrobiłaś? Mówiłem ci, że zostanie Aniołem Śmierci to czysta głupota – uderzył rękoma w kierownicę.

- Wiec się nie cieszysz? - Rzuciłam, a łzy zaczęły lecieć po policzkach – nie cieszy się, że żyję? Dla ciebie lepiej by było gdybym była martwa.

Wysiadłam z auta i nim zdążyłam odejść, on był przy mnie i przypierał mnie do samochodu.

- Puść mnie! - Zaczęłam walić pięściami w jego klatkę, po czym wziął mnie mocno w ramiona i przytulił, więc przestałam.

- Przepraszam skarbie. Bardzo się cieszę, że żyjesz, nawet nie wiesz co czułem gdy... - mówił trzymając mnie za ramiona na długość ręki – po prostu nie chcę byś była... To trudne i przysparza dużo kłopotów. Nie wiesz w jakie bagno weszłaś.

- Musiałam. Nie było innego wyjścia. Nie mogłam cię stracić.

Pocałowaliśmy się. Czułam się obserwowana przez Connie z kuchni, ale nie przeszkadzało mi to. Z ustami przy moich ustach powiedzieliśmy sobie, że się kochamy i weszliśmy do domu.

- I jak? Udało się? - Spytała Connie, a ja stanęłam w osłupieniu.

- Jasne, projekt się udał – powiedziałam lekko sztywnie, a ona się zaśmiała.

- Nie chodzi mi o to. Chodzi mi o Zack'a.

- Nie rozumiem.

- Connie o wszystkim wiedziała – zaczął Shane bojąc się mojej reakcji – też siedzi w tej branży.

- Kiedy się urodziłaś, kazali mi cię obserwować i zlecili bym cię pilnowała. To był jedyny sposób. Przepraszam, że cię oszukiwałam.

- Zaraz – przypomniałam sobie słowa Boga, gdy zdziwił się, że moim aniołem stróżem jest Shane. Teraz wszystko było jasne – jesteś moim aniołem stróżem?! A ty? - Wskazałam na Shane'a.

- Wybacz, ale Connie chciała ci powiedzieć sama. Musieliśmy utrzymać to w tajemnicy. Ja jestem zwykłą ofiarą...

- Byłeś – wtrąciłam.

- Zack nie skończył rewolucji. Dopiero ją zaczął.

Usiadłam na sofie w salonie i siedziałam osłupiała. Nie mogłam uwierzyć w taki zwrot akcji, ale nie byłam zła.

- Wybaczysz nam? - Spytała Connie siadając z jednej strony, a Shane z drugiej.

- Pewnie. Kocham was! - Objęłam ich oboje i dałam całusa Shane'owi.

Włączyliśmy telewizor i oglądaliśmy film. Siedziałam wtulona w mojego chłopak. Jestem teraz Aniołem Śmieci i będę musiała bronić najbliższych oraz wypełniać swoją funkcję. Nie będzie to łatwe, ale przynajmniej jestem z Shane'm. Spojrzałam jeszcze na niego, a on się uśmiechnął i cmoknął mnie w czoło. Oparłam głowę o jego ramię i zasnęłam. Connie miała rację. Wojna dopiero się zaczęła, a ja jestem głównym celem.

co za gówno... 

Jak wam się podoba? Chodzi mi o całość. Napiszcie kilka zdań co myślicie o tym opowiadaniu :)

To jest już koniec, przez wakacje chcę się skupić mocno na krzyku, ale może od czasu do czasu coś napiszę, odkopię coś starego. Jeśli macie pomysły o czym mogłabym napisać - podajcie w komentarzu, bo moje kręcą się głównie w kierunku miłości <blee>.

Więc ode mnie to tyle, miłych wakacji i dziękuje za ponad piętnaście tysięcy wejść ♥

ps. prośba
https://www.facebook.com/TweWlosyIUstaWpadajaWMeGusta dobijamy do 45K do końca czerwca!
https://www.facebook.com/alkoholwekrwi?ref=hl
Z góry dzięki za lajki ;) (lakujecie tylko jeśli chcecie, żeby nie było)