Część 26

Wróciliśmy do kuchni i Lexi zaczęła mnie pytać:

- Wiesz może, kto mógł zrobić coś takiego? - Pokręciłam głową - jesteś pewna?

- Może ta sama osoba, co chciała wrzucić mi do szafki wiadomość?

- Bridge - podszedł do nas jakiś policjant i wręczył coś Lexi.

Przejrzała to i podała mi z pytaniem:

- Skąd to masz?

Ethan zaglądnął mi przez ramię i gwizdnął.

- Wiesz, że to przestępstwo? - Powiedziała do mnie cicho.

- Przepraszam, ale musiałam się dowiedzieć. Miałam dość kłamstw.

- Ja też mam dość. Może więc zaczniesz współpracować? Przynajmniej ze mną?

Kiwnęłam powoli głową , a ona dodała:

- Jutro u mnie w gabinecie. Porozmawiamy sobie. No i trzeba ci znaleźć nowe miejsce zamieszkania - dodała, gdy przyszedł Aaron, a ona na chwilę odeszła.

- Co z Nelly? - Spytał Tom, podchodząc do nas - co z nią? Lena?

- Nie wiem, zabrali ją do szpitala. Jak mnie stąd puszczą, pojadę do niej.

- To wszystko twoja wina! Twoja i tego twojego ojczulka! - Zaczął na mnie krzyczeć.

- Możesz być tak samo winny jak ja, że nagle cię przy niej nie było!

Na te słowa wymierzył mi policzek. Nie wiem czy był mocny, ponieważ nie zorientowałam się kiedy to się stało. Wpadłam od razu w ramiona Ethan'a, a Aaron oddał za mnie cios. W tym samym momencie policja odciągnęła Tom'a od nas i chciała zabrać także Aarona, lecz Ethan powiedział:

- To nie jego wina. Tamten zaczął. Zostawcie chłopaka - Aaron się zdziwił, lecz nie dał nic po sobie poznać, ale chyba skinął Ethan'owi głową - Lena? Wszystko w porządku? - Pytał Ethan i chciał mnie odsunąć na długość swojego ramienia, ale kurczowo się go trzymałam.

- Lena? - Lexi podeszła do nas.

W końcu puściłam Ethana, przetarłam oczy i skinęłam jej głową, że wszystko dobrze. Widziałam lekką zazdrość Aaron'a, ale na szczęście nie robił scen.

- Więc co z tym mieszkaniem?

- Chciałam powiedzieć, że mama i tak miała przeprowadzić się do Tom'a i może na jakiś czas też bym się do niego wprowadziła, ale po tym... - nie dokończyłam.

- Możesz zamieszkać u mnie - wszyscy spojrzeli na Ethan'a, który właśnie to powiedział - jeżeli chcesz i jeżeli Aaron nie ma nic przeciwko.

- Mam, ale teraz najważniejsze jest jej bezpieczeństwo. A mieszkanie u mnie jej tego nie zapewni - powiedział Aaron patrząc mi w oczy.

- Idź się spakować. Chłopcy mają rację. Najważniejsze jest teraz twoje bezpieczeństwo - powiedziała do mnie Lexi i zwróciła się do chłopaków - a wy macie jej pilnować, nie spuszczać z oka i dbać o nią - zgodnie skinęli głową, a ja poszłam do pokoju.

Spod łóżka wyciągnęłam dużą sportową torbę i plecak. Z porozrzucanych i poniszczonych ciuchów powybierałam te, które nadawały się do noszenia. Było to kilka koszulek, swetrów, bluzę, trzy pary dżinsów, jedną koszulę i bieliznę. Buty także zostały nienaruszone. Reszta ciuchów nie nadawała się do użytku. Te dobre schowałam do torby, wrzuciłam tam także przybory kosmetyczne (których nie trzymam w łazience, tylko w szafce w pokoju). Sprawdziłam laptopa. Był trochę obity i porysowany, ale mam nadzieję, że działa. Schowałam go do plecaka tak jak kilka innych potrzebnych rzeczy. W sumie, nie posiadałam wiele. Do torby wrzuciłam także książki, których nie miałam w szkole. Zobaczyłam, że szuflady z szafki nocnej są powyciągane, więc po podłodze zaczęłam szukać zdjęć. Nie mogłam ich znaleźć i popadałam w coraz większą panikę, ponieważ te zdjęcia były dla mnie ważne.

- Czego szukasz? - Spytał Aaron kucając obok.

- Zdjęć. Nie ma ich.

- Jakich? - Zaczął szukać i wygrzebał małe pudełko po ciastach spod łóżka - Lena?

Wzięłam od niego pudełko i zajrzałam do środka. Było pełnie, nic z niego nie zginęło. Tam trzymałam swoje najcenniejsze skarby, zdjęcia i trochę kasy. Zamknęłam z powrotem pudełko, przytuliłam do piersi, a następnie schowałam do torby. Dokończyłam pakowanie i stanęłam przed Aaronem z plecakiem, torbą i torbą sportową.

- Gotowa? - Spytał, a ja niepewnie kiwnęłam głową.

To nie wyglądało na przeprowadzkę. Nie chciałam tego robić, ale mieli rację. Nawet gdyby udało mi się naprawić mieszkanie, nie byłabym tutaj bezpieczna.

- Dziękuję - powiedziałam do Aaron'a i pocałowałam go.

- Za co?

- Za to, że choć raz dogadaliście się z Ethanem - kiwnął głową.

- Ufam ci - pocałował mnie - no i cię kocham. Nie zapominaj - dodał z ustami przy moich, wziął za rękę i wyprowadził z pokoju.

Na nasz widok Ethan wstał z krzesła, wziął ode mnie torbę sportową, plecak i zapytał:

- Gotowa? - Skinęłam głową - chcesz jechać do mamy.

Mama. Cholera, przez to wszystko zapomniałam o niej. Czułam się z tym trochę okropnie. Ze łzami w oczach kiwnęłam głową i poszliśmy do samochodu.

Ethan spakował moje rzeczy do bagażnika i podszedł do mnie, Aaron'a i Lexi.

- Jakby coś się działo dzwońcie. Jutro chcę cię widzieć u siebie w gabinecie - skierowała do mnie i gdy kiwnęłam głową, odeszła.

- Zapytałbym czy jechać z tobą, ale masz jego i coś sądzę, że nie wytrzymalibyśmy razem w jednym samochodzie.

- Okey. Zobaczymy się jutro?

- Przyjadę do kawiarni - uśmiechnął się, dał buziaka i powiedział z naciskiem na każe słowo - kocham cię.

Odchodząc powiedział do Ethan'a:

- Uważaj na nią.

On nic nie odpowiedział. Kiwnął głową i otworzył mi drzwi.

Gdy zatrzymaliśmy się pod szpitalem, Ethan spytał:

- Czemu nie odpowiedziałaś mu, że też go kochasz? - Zrobił niewinną minę.

- Nie będę ci się tłumaczyć. Chodźmy, chcę zobaczyć co u mamy - wysiadłam z auta, a gdy szliśmy Ethan nie dawał za wygraną:

- Chodzi o to, że się mnie wstydziłaś, czy nie jesteś tego pewna? - Gdy nic nie odpowiadałam, kontynuował - nie kochasz go, prawda?

- Ethan! Nie mam nastroju na takie gierki. Nie jestem pewna co czuję do Aarona. Szczęśliwy?

Wymruczał pod nosem `bardzo` i weszliśmy do szpitala.

Zapytaliśmy gdzie leży Nelly Adams i wskazano nam trzecie piętro, salę jedenastą.

Gdy weszliśmy mama leżała na łóżku szpitalnym nieprzytomna i podłączona do wielu urządzeń. Na kanapie siedział Tom. Kiedy nas zobaczył wstał i wyszedł.

- Kazano mi trzymać go z daleka od ciebie - powiedział policjant, a gdy zobaczył, że dziwi mnie jego obecność, dodał - jestem tu dla bezpieczeństwa twojej mamy. Przykro mi.

Postarałam się uśmiechnąć, lecz mi to nie wyszło. Usiałam na krześle z prawej strony łóżka i złapałam mamę za rękę. Była chłodna.

Wszedł lekarz i zwrócił się do mnie:

- Rodzina?

- Córka. Co jej jest?

- Jej stan jest stabilny. Opanowaliśmy krwotok, ma wstrząs mózgu i złamaną rękę. Prawdopodobnie próbowała się bronić, dlatego ręka jest złamana. Musiała zostać ogłuszona i upadła na ziemię. Krwotok był powodem osłabionego organizmu, ale nie był poważny. Twoja mama ma wielkie szczęście, że żyje. Gdyby uderzyła głową mocniej, zmarłaby na miejscu. Z analiz też wynika, że nie leżała tam długo. Kilkanaście minut, ponieważ rany i uszkodzenia były świeże.

Kiwnęłam głową i poleciały mi łzy. Lekarz nie zwracał na to uwagi, podłączał kolejny kabelki do ciała mamy i wyszedł.

Tom siedział na kanapie po jednej stronie, a Ethan po drugiej. Ja siedziałam przy mamie z głową opartą na łóżku, przy jej ręku. Powieki miałam tak ciężkie, że zasnęłam.

Lena otworzyła oczy i zobaczyła, że wszyscy dookoła śpią. Nie słyszała żadnych dźwięków. Każde urządzenie się zatrzymało, wskazówki zegara stanęły na dziesiątej, a klatka piersiowa jej mamy się nie unosiła. Wszystko zastygło w bezruchu. Nagle usłyszała kroki. Kroki ciężkich butów i cichy szelest skóry. Znała ten chód. To facet w skórzanym płaszczu. Bob. Stanął w drzwiach sali wielki, dumny i uśmiechnięty. Lena podniosła głowę i spojrzała na niego. Bała się go, ale tego nie okazywała. Stanęła naprzeciwko i usłyszała w swoim umyśle jego słowa:

- Jeszcze cię znajdę. Jeszcze pożałujesz czynów swojego ojca.

Chciała zrobić krok naprzód by zobaczyć twarz Bob'a, która skrywała się w cieniu. Musiała wiedzieć jak wygląda, musiała wiedzieć kogo ma się bać. Upadła. Przewróciła się na plecy, lecz dalej nie było widać twarzy.

-J esteś tchórzem - pomyślała, lecz Bob to odebrał, mimo że słowa nie wydobyły się z jej ust.

- Tchórzem? - Spytał z rozbawieniem.

- Skoro nie, pokaż swoją twarz - po chwili ciszy, dodała - to ty się boisz.

Odpowiedział jej tylko oddalający się śmiech.

Przebudziłam się i spojrzałam na zegarek. Wpół do jedenastej. Ethan podszedł do mnie i szepnął:

- Chodź. Przyjedziemy jutro.

Kiwnęłam głową, daliśmy policjantowi znak i pojechaliśmy do mieszkania Ethan'a.

Zaparkował samochód w garażu i po schodach weszliśmy do domu. Ma ładne mieszkanie na przedmieściach, z `lekkim` widokiem na ocean.

- Oto jesteśmy - powiedział zapalając światła.

Miał niewielki przedpokój, dużą, otwartą kuchnię, z jej prawej strony salon, z widokiem. Całe mieszkanie było w kolorach jasnych, beż, biel i jasny brąz.

- Rozejrzyj się, a ja zrobię jakąś kolację.

Z salonu wychodziło duże okno na ocean i taras. Zwykła, drewniana podłoga, stolik, dwa drewniane fotele obłożone poduszkami? Czymś miękkim na pewno. Obecnie schowane, by nie zmokły. Salon był skromny. Dywan, półki, kanapa, stolik, fotel i telewizor.

Obok salonu, na prawo była łazienka. Duży, wbudowany prysznic. Moje mieszkanie się przy jego chowało. Obok łazienki, był pokój Ethan'a. Białe ściany, w prawym kącie szafa, obok szafka. Naprzeciwko szafy było duże, podwójne łóżko z czarną pościelą. Było to dziwne, ale idealnie współgrało z kolorami mieszkania. Łóżko było w kącie, na górze wprost było niewielkie okno, wychodzące na krajobraz. Zajrzałam za drzwi i stała tam gitara.

- Dalej grasz? - Spytałam i odwróciłam się.

Stanęłam twarzą w twarz z Ethan'em i żadne z nas się nie cofnęło, mimo że było dużo miejsca za nami. Po raz kolejny nabrałam tej dziwnej, nieodpowiedniej ochoty, żeby go pocałować . Co się ze mną dzieje?!

- Na gita-tarze? - Wyjąkałam.

Stał spokojnie, jak gdyby nigdy nic i odpowiedział z uśmiechem:

- Czasami. Chodź kolacja gotowa - wziął mnie za rękę i poprowadził do kuchni.

Zjedliśmy zrobione przez niego spaghetti i rozmawialiśmy. Ethan umiał naprawdę dobrze gotować.

- Nie mam drugiej sypialni, ale będę spał na kanapie, a ty na łóżku.

- Nie. Ja mogę spać na kanapie. Nic mi się nie stanie – odparłam, zaczynając zmywać naczynia.

Ethan podszedł i stanął obok. Podał mi ścierkę i kiedy wytarłam ręce powiedział:

- Zawsze moglibyśmy się podzielić łóżkiem, ale twojemu chłopakowi by się to nie spodobało.

Uśmiechnęłam się na te słowa i poczułam ciepło w środku. Tak samo zachowywałam się, kiedy rozmawiałam z Aaron'em, zanim byliśmy razem. Ale to nie możliwe, bym zakochała się w Ethan'ie. Jesteśmy przyjaciółmi. Przyjaciółmi Lena! Krzyczałam na siebie.

- Tak w ogóle, to dziękuję. Za wszystko. Za pomoc, mieszkanie. Naprawdę.

- Dla ciebie wszystko.

Przytulił mnie i później poszliśmy spać. Mimo moich przeczeń , ja na jego wygodnym, milutkim łóżku, a on na kanapie.

kolejna część w piątek