Sprawdź, kto chce mnie zabić. / cześć 10

Wieczorem Nate siedział w swoim pokoju, więc postanowiłam zapukać.

- Proszę – usłyszałam i otworzyłam drzwi.

Leżał na łóżku, z rękoma pod głową i zamkniętymi oczami. Zamknęłam cicho drzwi i spytałam wesoło:

- Możemy pogadać?

Poklepał miejsce obok siebie, więc usiadłam. Był bez koszulki Nie mogłam wydusić z siebie słowa, kiedy widziałam jak jego klatka piersiowa unosi się i opada. Taka umięśniona... I ten brzuch... Viena pewnie zażartowałaby, że mogłabym robić pranie na jego sześciopaku. Otworzył jedno oko i uśmiechnął się widząc jak mu się przyglądam. Kiedy je zamknął, opanowałam się i spokojnie zapytałam:

- Co robisz w piątek wieczorem?

- Pewnie to co zawsze. Siłownia.

- A nie mógłbyś przełożyć tego na sobotę?

- Dlaczego pytasz? - Uniósł się na łokciu i spojrzał na mnie brązowymi oczami.

- Bart robi imprezę. Będzie Viena i chciałam pójść. Zaproponowała byś wziął Nasha, żebyś nie czuł się samotny i w ogóle.

- Zapraszasz mnie na imprezę?

Zaczął się śmiać, aż trzęsło się całe łóżko. Zarzuciłam kosmyk włosów za ucho i dodałam:

- Chcę iść, a ty pewnie chciałbyś mieć na mnie oko.

Uspokoił się i odpowiedział:

- Zastanowię się nad tym i dam ci znać. Dobrze? - Kiwnęłam głową i wstałam – dlaczego Viena zaproponowała Nasha?

- Mają randkę w czwartek.

Rzuciłam wesoło i chciałam wychodzić, kiedy mój wzrok natrafił na zdjęcie w ramce. Pokój Nate był urządzony skromnie, „po męsku”, dlatego nie spodziewałam się zdjęć. Była na nim młoda i ładna kobieta, mężczyzna i mały chłopiec. Zakładam, że to Nate, lecz spytałam:

- Kto to?

Odwróciłam się by pokazać mu zdjęcie, lecz on stał za mną. Za blisko. Zdecydowanie za blisko i za nago. Mój oddech przyspieszył, Nate był taki... piękny. Prawie idealny. Pokazałam mu zdjęcie, lecz jego mina była groźna. Potem zrobiła się łagodniejsza, aż w końcu odpowiedział:

- Ja z rodzicami. Miałem wtedy pięć lat i to był ostatni okres, kiedy wszyscy byliśmy szczęśliwy. Mimo że ich nienawidzę, mam kilka dobrych wspomnień.

- Byłeś taki słodki, co się z tobą stało? - Zapytałam by rozluźnić atmosferę.

Zaśmiał się, odstawił zdjęcie na półkę i delikatnie wygonił mnie z pokoju.

Następny dzień przebiegł spokojnie. Ella i Charlie próbowali porozmawiać ze mną, lecz Viena od razu ich odsyłała. Przyjaciółka bardzo się denerwowała swoją randką. Pocieszałam ją i wspierałam najlepiej jak mogłam. Po lekcjach zadzwoniłam do Natea. Był w kilka minut, więc kiedy wsiadłam zdziwiona zapytałam:

- Byłeś w mieście?

- Tak. Chciałem się spytać czy Nash miał dla mnie telefon w sprawie Mily – kiedy spojrzałam na niego jeszcze bardziej zdziwiona wytłumaczył – lateksowej pannie.

- Ach. I co? Masz coś nowego?

Pokręcił głowa, więc w ciszy dojechaliśmy do domu. Zjedliśmy jakiś obiad, obejrzeliśmy film. Zrobiłam lekcje i poszłam spać.

Następnego dnia było tak samo. Viena denerwowała się jeszcze bardziej. Po lekcjach odebrał ją Nash. Przywitałam się z nim i szeptem życzyłam przyjaciółce powodzenia. Kiedy czekałam na Nate podszedł do mnie Charlie.

- Możemy chwilę pogadać? - Spytał.

- Tak. Czego chcesz?

- Możemy przestać zachowywać się jak dzieci?

- Nie do końca rozumiem o co ci chodzi.

- O ciebie – założyłam ręce na piersi, by dodać sobie pewności – nie możesz znieść myśli, że jestem z kimś innym? Zwłaszcza z twoją przyjaciółką? Dlatego razem z Vieną nas nienawidzicie? Nie możemy po prostu zostać przyjaciółmi?

- Ty chyba nie rozumiesz mojej złości. Nie chodzi mi o to, że jesteście razem, a ja nie mogę tego znieść. Chodzi mi o to, że cały czas mnie okłamywaliście. Mogliście od razu powiedzieć mi prawdę. Zniosłabym ją lepiej niż to.

Chwilę staliśmy w milczeniu, po czym odważyłam się zapytać:

- Nie byłeś wtedy u babci, prawda? Byłeś z Ellą?

- Tak – odparł cicho – więc jak z tą przyjaźni?

Miałam mu właśnie wygarnąć wszystko co o nim myślę. Lecz podjechał Nate i wsiadłam do auta nic nie mówiąc.

- Wszystko gra? - Spytał, więc kiwnęłam głową – co chciał?

- Przyjaźni.

- A ty pewnie się zgodziłaś?

- Co? Nie, w zasadzie nic nie powiedziałam.

- Ale prędzej czy później się zgodzisz – spojrzałam na niego zła – taka już jesteś. Naiwna i za dobra. Skrzywdził cię jak dupek i nie zasługuje nawet na to by na ciebie patrzeć.

- Nie jestem taka!

- Jesteś.

Nic więcej nie powiedział, tylko ruszył z piskiem opon. Wydawał się być zły. Podjechaliśmy pod dom i spytałam:

- Coś nowego w sprawie Mily? - Pokręcił głową – możesz przestać? - Spojrzał na mnie wyczekująco, więc dodałam – wiem, że go nie lubisz. Okey, zranił mnie, ale nie podziałałam, że mu wybaczę. Nic jeszcze nie powiedziałam, a ty traktujesz mnie jakbym do niego wróciła. Naprawdę uważasz, że jestem taka głupia?

- Nie. Jesteś po prostu...

- Nie kończ. Wolę nie wiedzieć.

Wyszłam i trzasnęłam drzwiami. Zamknęłam się w pokoju i nie wychodziłam do wieczora. Usłyszałam pukanie do drzwi. Otworzyłam, a o ścianę oparty stał Nate. Był bez koszulki, jakby wyczuł, że tak zmięknę. Może i miał racje, ale nie dałam tego po sobie poznać. Wpuściłam go i usiadłam na łóżku, a on oparł się o drzwi.

- Po co przyszedłeś? - Spytałam, gdy nie odzywał się przez kilka minut.

- Źle się zachowałem. Masz rację, obwiniałem cię i przepraszam. Jesteś jednak inna niż myślałem.

- Tak? A co takiego o mnie myślałeś?

Usiadł obok mnie i położył rękę na moim udzie. Przeszły mnie ciarki. Takie przyjemnie.

- Myślałem, że jesteś rozpieszczoną córeczką tatusia. Naiwna, która wybacza swojemu chłopakowi, to że zdradza ją co tydzień na imprezach.

- Co?! - Spojrzał na mnie zaskoczony.

- Nie wiedziałaś?

Myślałam, że zacznie się śmiać z mojej głupoty, lecz on otoczył mnie ramieniem.

- Przepraszam – dodał – myślałem, że wiesz. Nie powinienem ci tego mówić.

- Powinieneś – powiedziałam bliska płaczu – ktoś powinien. Ale nikt tego nie zrobił.

- Bo pewnie nikt nie wiedział – odsunął mnie na długość ręki, ale nie zdjął jej z mojego barku – nie martw się. Znajdziesz kogoś kto będzie na ciebie zasługiwał. Ja chciałem tylko przeprosić, że źle cię oceniłem. Nie miałem racji. Jesteś zdecydowanie silniejsza, bystrzejsza i po prostu lepsza niż sobie wyobrażałem.

- Ponoć jestem lepsza w całowaniu niż sobie większość wyobraża.

Cz ja to właśnie powiedziałam? O nie, nie, nie! Schowałam głowę w dłoniach i słyszałam jak Nate pęka ze śmiechu. Pewnie byłam cała czerwona na twarzy. Co ja zrobiłam. Wstałam, otworzyłam drzwi i starając ukryć moje rumieńce podziałałam:

- Idź już, jestem zmęczona i plotę głupoty. Proszę – dodałam, gdy nie nie reagował.

Wstał, podszedł do mnie, ujął mnie za podbródek i zmusił bym na niego spojrzała. Moja twarz paliła się ze wstydu, a on miał ubaw.

- Jutra idziemy na imprezę.

Rzucił i wyszedł. Padłam na łóżko i zaczęłam żałować, że potrafię mówić. Takie głupstwo.

- Co za idiotka ze mnie – powiedziałam w poduszkę.

Następna część w sobotę :)