Część 13

Aaron do końca dnia się nie odzywał. W klasie od czasu do czasu tylko na mnie zerkał, nie napisał, nie zadzwonił. Chodziłam smutna. Głównie z powodu Aarona. No i naszego sekretu.

Dochodziła osiemnasta, kiedy do kawiarni otworzyły się drzwi i weszła Mandy, jej przyjaciółki ,Paul i Aaron. Serce podskoczyło mi do gardła. Może dlatego , że byłam zazdrosna, może dlatego, że nie chciałam go widzieć z tą suką, a może po prostu dlatego , że nie wiedziałam co robić.

Ethan podszedł do mnie od tyłu i mruknął:

-Twój sekret przyszedł. Idź ich obsłużyć.

Spojrzałam na niego złowrogo, na co tylko wyszczerzył zęby w uśmiechu. Chwyciłam notes i podeszłam do ich stolika.

-Co podać ? -spytałam , szykując długopis do pisania

-Trzy razy małe latte, jedno duże espresso i małą czarną.-odpowiedziała Mandy, poprawiając usta błyszczykiem

-Okey. To będzie razem osiemnaście dolarów. - Paul wręczył mi dwudziestodolarówkę , wydałam resztą i powiedziałam odchodząc-Zaraz pzyniosę.

Gdy odchodziłam, spojrzałam na Aarona. Zobaczyłam w jego oczach żal, jakby chciał mnie przeprosić za to ,co widzę.

-I co zamawia stolik suk ?-spytał Ethan , spoglądając na mnie

-Trzy małe latte, jedno duże espresso i małą czarną. I przestań. Wiem, że nie pasuje ci mój `związek` z Aaronem, ale nie musisz mi tego przypominać.

-Właśnie. Może nauczyłbyś się kultury.-powiedział Aaron zza moich pleców

-W twoim kierunku ? Nigdy.-odparł Ethan i poszedł szykować kawy.

Przeszłam na drugą stronę kontuaru i spojrzałam na Aarona, później na ich stolik i znów na niego.

-Znów jesteście przyjaciółmi ?-spytałam trochę za ostro

-Tak. Znaczy, wytłumaczyliśmy sobie wszystko z Paulem i jakoś tak wyszło..-kiwnęłam głową-Mogę wpaść wieczorem ?

-Uczę się do testu.-tak naprawdę nie mam jutro żadnego testu, ale nie chciałam spędzać wieczoru z Aaron'em. Byłam na niego..zła.

-Lena, przestań...-zaczął

-Przestań co ? -przerwałam mu,a on spojrzał na mnie urażony, westchnął i odszedł wkurzony.

Odprowadziłam go wzrokiem. Byłam już totalnie zła. O co mu chodzi ? O co chodzi mi ? Te dwa pytania nie dawały mi spokoju.

Usiadł do stolika i widziałam jak Mandy zadaje mu pytanie typu : `po co w ogóle z nią gadasz`. Uchwyciłam jego smutny i zarazem wkurzony wzrok.

-Pierwsza kłótnia. Ehhh..-powiedział Ethan podchodząc i stając obok.

-Ethan...

-Dobra , wiem. Miałem przestać, ale po prostu nie mogę się powstrzymać. - spojrzałam na niego zdenerwowana-Ostatnia kawa się robi. Możesz szykować tacę.

Rzucił i poszedł obsłużyć klientów, którzy właśnie usiedli do stolika pod ścianą.

Dokończyłam szykować ostatnią kawę , ustawiłam wszystkie na tacę i zaniosłam.

Kiedy wyłożyłam wszystkie na stolik i chciałam odchodzić, Mandy złapała mnie za ramię i powiedziała:

-Słyszałam, że twoja mama zatrudniła się w firmie mojego taty.-cholera-Mogłabyś jej przekazać, że mój tata się ulitował, ale jej wizerunek dziwki , psuje wizerunek firmy?

Wszyscy zaczęli się śmiać. Prócz Aarona. On się odezwał.

-Mandy przestań.

Spojrzałam na niego, lecz mój wzrok przykuł mężczyzna , który właśnie wszedł do kawiarni. Było w nim coś znajomego. Ahh..Ostatnio często tu przychodził. To on mnie przestraszył, kiedy podziękował mi zwracając się do mnie po imieniu. Wtedy kiedy Ethan mnie wołał. Mandy i Aaron się o coś kłócili, ale ja skupiłam się na tym tajemniczym mężczyźnie koło czterdziestki , który tak przypominał mi tatę. To nie ta jego częsta obecność tutaj sprawiła, że tak się zamyśliłam. To było coś innego. Nie wiedziałam tylko co.

-Lena ? -spytała Mandy, najwidoczniej wkurzona, że nie słucham jej obelg rzucanych pod moim adresem.

-Co ?-warknęłam , trochę za głośno, bo wkoło zrobiło się cicho-Przepraszam, zamyśliłam się. -dodałam pospiesznie, ponieważ zwróciłam uwagę wszystkich i odeszłam.

Uwagę wszystkich , prócz tajemniczego mężczyzny, który zajął swoje stałe miejsce.

-Hej, wszystko gra ?- spytał Ethan podchodząc do kontuaru i kładąc na blacie kolejne zamówienie.

-Jasne. Ej mogę Cię o coś spytać ? -kiwnął głową-Kim jest ten facet, koło okna?

-Który ? -odwrócił się i poszukał go wzrokiem-Nie wiem. Przychodzi tu często, daje więcej kasy i nigdy nie chce reszty. A co ?

-Nie nic. Wydawało mi się, że go kojarzę.

-Dlatego warknęłaś na Mandy ?

-Po prostu się zamyśliłam.-uśmiechnęłam się, a on obszedł kontuar i mocno mnie uścisnął, podnosząc przy tym do góry.

-Brawo ! Postawiłaś się jej, aż ją zamurowało.

-Dobra, postaw mnie.

Wiedziałam, że zrobił to celowo, by Aaron się zdenerwował. Miałam rację. Wstał gwałtownie i wyszedł. Nie widziałam jego twarzy, ale wiedziałam, że się jest zdenewowany.

-Dzięki . Bo jedna kłótnia mi nie starczyła.-powiedziałam z sarkazmem do Ethan'a, odpychając go delikatne, ale stanowczo od siebie i poszłam obsłużyć mężczyznę pod oknem.

-Witam. Co podać ? -starałam się uśmiechnąć i mówić spokojnie

-Zwykłą czarną kawę.-uśmiechnął się i ukazał zęby, w tym jeden złoty. Fuj.

Kiwnęłam głową i poszłam robić kawę.

Ethan stał przy kasie i powiedział, gdy przechodziłam :

-Ej, przepraszam.

Nic nie odpowiedziałam. Zrobiłam czarną i zaniosłam do stolika tego mężczyzny.

-Leno ?-spytał gdy chciałam odejść, lecz sposób w jaki wymówił moje imię, aż przeszły mnie ciarki.

-Słucham ?

-Chciałabym cię o coś spytać . -wskazał mi ręką bym usiadła. Spojrzałam w stronę kontuaru i pochwyciłam wzrok Ethana. Przysiadłam na końcu kanapy.-Chodzi o twojego tatę.-zmroziło mi krew, czułam jakby ktoś oblał mnie zimną wodą i do tego instynkt krzyczał `wiej!`-Jestem jego dobrym hmm..przyjacielem.-to ostatnie słowo wymówił z taką ironią w głosie i ...złością-Chciałbym wiedzieć, czy są na temat jego ucieczki jakieś nowe wieści ?

-Nie, nie ma. I proszę mnie o to więcej nie pytać.

-Chodzi o to, że się martwię.-dodał szybko, widząc jak wstaję

-A ja nie. Nie chcę mieć z tym nic wspólnego .

Odeszłam zdenerwowana i zmartwiona. Poszłam na zaplecze, cisnęłam do swojej szafki fartuch, chwyciłam swoje rzeczy i wyszłam.

Gdy wyszłam na zewnątrz, otuliło mnie chłodne powietrze.

-Lena ! Co się stało ?-krzyknął Etahn, wychodząc za mną

-Mogę wrócić do domu ? -spytałam bliska łez

-Wszystko okey ?

-Nie. Mogę?- pokiwał głową, a ja poszłam szybkim krokiem w stronę przystanku.

Zdążyłam na autobus, usiadłam z tyłu, oparłam głowę o szybę i zaczęłam cicho płakać. Nie chciałam płakać, naprawdę , chciałam być silna. Łzy same leciały, a gdy je ocierałam wierzchem dłoni, leciało ich więcej, więc przestałam się powstrzymywać.

Gdy dotarłam do bloku i weszłam do mieszkania, mama przywitała mnie w kuchni. Zaczęła coś mówić, lecz ja wbiegłam do swojego pokoju, rzuciłam się na łóżko i zaczęłam ryczeć.

Ku mojemu zdziwieniu mama przyszła i usiadła na brzegu łóżka, pytając co się stało.

Na chwilę zapomniałam o całej krzywdzie jakiej mi wyrządziła i wtuliłam się w nią. Szlochałam , tuląc się do niej, a ona głaskała mnie po plecach i próbowała uspokoić. Było to dziwne, po tym wszystkim co razem przeszłyśmy,ale też miłe. Po raz pierwszy od dawna się mną zainteresowała. Nic nie zmieni jej przeszłości , ale może jest szansa, by choć trochę naprawić nasze relacje. Jeśli naprawdę się stara, to powinnam dać jej przynajmniej tę szansę.

W końcu, zasnęłam w jej ramionach.

Obudziłam się następnego dnia przed szóstą. Spojrzałam na telefon. Trzy nieodebrane połączenie od Jessie'go i jedna wiadomość :

ZADZWOŃ JAK TO ODCZYTASZ

Wykręciłam jego numer. Odebrał od razu.

-Lena ? Boże, czemu nie odbierałaś ? Coś się stało ? Martwiłem się .- uśmiechnęłam się do siebie

-Przepraszam. Miałam zły dzień, później kłótnię z Aaronem i zasnęłam szybko.

-Okey. Chciałaś ze mną rozmawiać...Zaraz, z Aaronem?

-No właśnie. Widzisz, jesteśmy tak jakby razem.-powiedziałam siadając na łóżku

-Czemu tak jakby ?

-Jak na razie to nasz sekret. No wiesz, póki...

-Póki będzie gotów się do ciebie przyznawać ?-wtrącił Jessie

-Mówisz tak samo jak Ethan. Zaraz, czy on ci coś mówił ?

-Nie mogłem się do ciebie dodzwonić wczoraj, więc zadzwoniłem do niego i mi powiedział.-po chwili ciszy dodał-Nie bądź zła na niego. Chce cię chronić.

-Okey. Tylko nie bądź taki jak on i ciesz się z mojego szczęścia.

-Cieszę się malutka, naprawdę.-znów się uśmiechnęłam-Jakieś wieści co do taty ? -rozważałam przez chwilę czy nie powiedzieć mu, że go widziałam, po czym uznałam, że nie będę go martwić.

-Nie.

-A jak z mamą ?-spytał nagle

-Szczerze ? Stara się. Co jest dziwne, ale prawdziwe.

-To dobrze. Daj jej szansę. Muszę kończyć mała, trzymaj się.

-Ty też. Kocham Cię.

-Ja ciebie też. Pa-i się rozłączył.

Siedziałam tak przez chwilę na łóżku, po czym poszłam pod prysznic.

Gdy się ubrałam i zjadłam śniadanie ,wyszłam na klatkę. W tym samym momencie ,Aaron wyszedł ze swojego mieszkania.

-Cześć.-powiedział blokując mi zejście po schodach

-Cześć. Sorry, ale spieszę się na autobus.-rzuciłam i chciałam się przepchnąć, ale on złapał mnie mocno w talii i nie chciał puścić-Puść.

-Nie. Najpierw chcę z tobą porozmawiać.

-Dobra, ale szybko.

Powiedziałam, na co on poluzował uścisk, lecz nie puścił.

-Przepraszam za wczoraj. -spojrzałam się na niego zdziwiona-No za to , że się wkurzyłem. Dwa razy. Wybaczysz ?

-Aaron..

-Ja wiem-przerwał mi, opierając swoje czoło o moje-Wiem, że nie możesz tak dłużej, bo myślisz, że cię oszukuję. Ale moje uczucia do ciebie są prawdziwe i po prostu potrzebuję czasu , by się z tym oswoić.

No to był postęp.

Chciałam go powyzywać, nakrzyczeć, bo dalej byłam zła. Zamiast tego uległam i przytuliłam się do niego. Staliśmy tak na klatce , przytuleni do siebie. Pierwsza się odsunęłam i zapytałam.

-Jak długo zajmie ci oswajanie się z uczuciami ?

-Niedługo. Obiecuję. Staram...-przerwał i po chwili namysłu dokończył-Pracuję nad tym.

Kiwnęłam głową i w zamian mnie pocałował. Szybko, ale namiętnie. Czułam jakby kolana się pode mną ugięły. Jak by całe zło przestało istnieć. Brakowało mi tego. Tej bliskości Aarona.

Oderwał się pierwszy i poszliśmy do samochodu. 

Czekam na komentarz :)

I dla sprostowania : wiem, że akcja szybko się rozwija, ale dlatego, żebym się nie znudziła pisaniem (ponieważ chcę w końcu jakąś `pracę` tego typu porządnie skończyć) , ale też dlatego, że fabuła w mojej głowie jest bardzo rozwinięta i `szalona` :)