Tymczasowy brak tytułu #6

Faith siedziała w szpitalu już kilka dni. Nie liczyła ile, nie miała pojęcia. Zamknęli ją w izolatce, dawali jakieś gówniane jedzenie. Nie wiedziała co dzieje się z jej siostrą oraz chłopakami. Ciągle krzyczała, płakała, waliła w drzwi. Musiała się uspokoić, by ją stąd wypuścili, lecz to wcale nie było takie łatwe. Do drzwi podeszła siostra Rose. Faith wstała i czekała.

Olivia, Nathan i Alex wbiegli do mieszkania Joshua.

- Tato! - Krzyczała dziewczyna.

Johny wyszedł z kuchni i stanął zakładając ręce na piersi.

- Co się stało?

- Zabrali Faith! Zabrali ją do szpitala, musimy ją wydostać! - Krzyczała Olivia, a Johny nie reagował – tato?

- Tak będzie lepiej. Dla nas wszystkich.

Wrócił do kuchni, a cała trójka poszła za nim.

- Co zrobiłeś?

- Zadzwoniłem do doktora Leemana. Ona...nie wróciła. Pogorszyło się jej.

- Jak mogłeś? Ona miała tylko nas! A kiedy mama zmarła, nie byłeś obecny. Chodziłeś ciągle pijany! A w szpitalu zrobią jej krzywdę. Nic nie wiesz! Nigdy cię nie obchodziłyśmy. Nienawidzę cię – dodała cicho i pobiegła do swojego pokoju.

Zaczęła pakować najpotrzebniejsze rzeczy do torby.

- Co robisz, Olivia! - Krzyknął Nathan i przytulił dziewczynę.

- Musimy ją ratować – powiedziała.

- Ona ma rację. Ty nie wiesz... co chcieli jej zrobić – dodał Alex, a Nathan pozwolił spakować torbę Olivii.

- Co ja tu znowu robię? - Spytała Faith gdy siedziała w gabinecie doktora Leeman'a.

Wyglądał na więcej niż pięćdziesiąt lat, miał siwe, dłuższe włosy, które zawsze zapinał klamrą i ciągle chodził z laską.

- Twój tata zawiadomił nas, że ci pogorszyło się. Zacząłem zastanawiać się czy wypuszczenie cie to był dobry pomysł.

- Mój tata się mylił. Nic mi nie jest, czuję się świetnie – powiedziała stanowczo Faith.

Nie bała się. Już nie, wiedziała jak sobie z tym wszystkim radzić. Chciała wyjść. Dla Olivii i Alex'a. Nie chciała go stracić.

- Dajcie jej normalny pokój, myślę, że izolatka nie będzie konieczna – powiedział do pielęgniarza – a z tobą zobaczę się później.

Leonard zaprowadził Faith do pokoju. Wszyscy mówili na niego Lexus, może dlatego, że ciągle jeździł żółtym lexusem i miał bzika na punkcie tych samochodów. Wyszedł zamykając drzwi, a Faith położyła się na łóżku i zamknęła oczy, marząc by otworzyć je gdzie indziej.

- Jak chcesz to zrobić? - Spytał Nathan Alex'a, kiedy Olivia kupowała wodę w sklepie.

- Nie mam pojęcia. Pojedziemy w odwiedziny?

- Nie wiem czy się uda. Ale mam pewien plan.

- Dawaj – poczekali aż przyjdzie Olivia – twój facet ma plan.

- Widziałem kiedyś taki film. Brat dał się zamknąć, by ratować siostrę.

- I kto będzie tym nieszczęśnikiem?

- Ja – powiedział stanowczo Alex – obiecałem jej, że tam nie wróci i zawiodłem. Muszę ją uratować.

- Myślicie, że się uda? - Wzruszyli ramionami i wsiedli do auta.

Faith obudził dźwięk otwieranych drzwi. Znała ten chód i wiedziała co za chwilę nastąpi. Okryła nogi kocem i usiadła opierając się o ścianę. To doktor Leeman.

- Chciałem z tobą porozmawiać – powiedział siadając na łóżku – bardzo się cieszę, że wróciłaś. Teraz możemy spokojnie dokończyć leczenie.

Położył rękę na jej nodze.

- Wiem czego pan chce. Poznałam pana syna – powiedziała.

- Po raz pierwszy nie wykonał poleconego mu zadania. Jak myślisz co się z nim stało?

- Pan też nie dostanie tego czego chce.

- Mylisz się – zbliżył się do Faith, lecz ktoś wszedł – czego? - Warknął.

- Ktoś przyszedł – powiedziała siostra Rose.

- Zaraz przyjdę – zanim jednak wyszedł, dodał - wrócimy do naszej rozmowy.

Idąc korytarzem do swojego gabinetu poprawił krawat i zapiął ostatni guzik. Wszedł i zobaczył siostrę Rose stojącą za biurkiem oraz trzech młodych ludzi.

- W czym mogę pomóc?

Nathan zaparkował samochód na parkingu należącym do szpitala psychiatrycznego położonego nieopodal Brandon w Kanadzie.

- Gotowi? - Spytała Olivia, a chłopcy pokiwali głową.

Wysiedli. Cała drogę Nathan prowadził Alex'a. Chcieli stworzyć pozory, że jest chory psychicznie. Zabrali mu wszystkie cenne rzeczy. Komórkę wyłączyli i schowali w miejscu, gdzie nikt nie będzie szukał. Dwie godziny wcześniej Alex wziął żyletkę i pociął ręce, by być bardziej wiarygodnym. Doszli do informacji głównej.

- Chcielibyśmy spotkać się z doktorem Leemanem, mamy kogoś, komu mógłby pomóc – powiedziała Olivia ciepło i spokojnie.

Ochroniarz zaprowadził ich do siostry Rose, a ta do gabinetu doktora.

- Zaraz wrócę, pójdę po doktora Leemana – powiedziała i wyszła.

- Każdy pamięta co ma robić? - Spytał cicho Nathan.

- Mam udawać świra.

- To nie takie proste – skwitował Nathan i zaraz spoważniał.

Weszła siostra Rose i stanęła za biurkiem doktora. Po chwili pojawił się we własnej osobie, usiadł w swoim fotelu i spytał:

- W czym mogę pomóc?

- Jechaliśmy na wspólny weekend do Brandon i zobaczyliśmy go na poboczu – zaczął mówić Nathan – miał całe ręce we krwi i po prostu stał.

- Był przerażający. Spytaliśmy w mieście czy ktoś mógłby mu pomóc i skierowali nas tutaj – dodała Olivia.

Alex siedział i patrzył na doktora Leeman'a, a kiedy ten patrzył na niego, uciekał wzrokiem.

-Dobrze. Zostawicie go tutaj, a my mu pomożemy – powiedział doktor ze sztucznym uśmiechem. Jak ma na imię?

- Alex.

- Aleksander? - Spytał chłopaka.

- Alex! - Wrzasnął, by uwiarygodnić.

- Dobrze Alex, spokojnie. Wszystko będzie dobrze. Zabierzcie go do izolatki – powiedział do siostry Rose, a ona z pomocą Lexus'a tak zrobiła.

- Mogę w czymś jeszcze pomóc? - Spytał doktor, gdy Olivia i Nathan nie wyszli.

- Chciałabym się dowiedzieć, kiedy można odwiedzać pacjentów?

- Chcecie go odwiedzić? - Parsknął śmiechem.

- Nie, skądże. Siostra naszego znajomego jest tutaj. Prosił byśmy się dowiedzieli.

- Jeśli jest tu krócej niż dwa miesiące, nie ma odwiedzin.

Olivia zamarła, lecz nie dała tego po sobie poznać. Kiwnęła głową, podziękowali i wyszli. Wrócili do samochodu i zatrzymali się w motelu oddalonego o dwa kilometry. 

Jak widzicie kontynuuje pisanie. kolejna część po niedzieli


http://ask.fm/lollelita można pytać

ps. prośba
https://www.facebook.com/TweWlosyIUstaWpadajaWMeGusta dobijamy do 50K do końca lipca!

Z góry dzięki za lajki ;) (lakujecie tylko jeśli chcecie, żeby nie było)