Kochani :)

Ostatnio nic nie dodaję, ponieważ nie mam weny, zapału i czeka na mnie druga część trylogii, której nie mogę ruszyć :C

Jednak założyłam grupę filmową i tam można zobaczyć jak swoje historie przelewam na film :)

Więc zapraszam do pierwszego teledysku grupy EHS, a już niedługo krótkometrażówka :)

Link do filmu 

No i kto nie widział e-booka, to post niżej, albo prościej -> wpisać w google Paulina Kijas 24h :)

xoxo

24h w formie ebooka!

A więc doczekałam się i tego! E-book wydany i jest już w sprzedaży! Jupikajej! <3

Co prawda chciałam zacząć od papierowej książki, no ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Mam nadzieję, że będzie się podobać wszystkim, którzy przeczytają.

Dziękuję Wydawnictwu Red Book i Wam, za każde wsparcie.

Takie rzeczy małe, a jak cieszą :D

24h do kupienia tutaj
Albo wystarczy wpisać w google 24h Paulina Kijas i wyskakują Wam internetowe księgarnie :)

A tu strona wydawnictwa :) 

Smocze Wzgórza / koniec

O świcie Carl zabrał mnie do Króla. Chciał byśmy nawiązali więź, choć wątpiłam w to. Próbował na siłę przekonać nas do siebie. Mówiłam mu że to zły pomysł i że sami musimy się poznać, lecz do niego to nie docierało. W końcu nie wytrzymałam i krzyknęłam na Carla. Był lekko zdziwiony, ale pozwolił mi pójść odpocząć. Wspięłam się więc na szczyt wodospadu, położyłam się i zamknęłam oczy.

Wreszcie czułam się wolna. I chciałam się tym nacieszyć zanim ludzie poznają prawdę. Bo wtedy będzie mi jeszcze ciężej udowadniać, że nie jestem wiedźmą.

Po kilku minutach poczułam na skórze wiatr. Otworzyłam oczy, choć wiedziałam, że to Smok. Wstałam i podeszłam, a to co zrobiłam potem... O to akurat nigdy bym się nie podejrzewała.

Mocno chwyciłam go za kolce i powiedziałam:

- Leć.

W kilka sekund Król wzbił się w powietrze. Latanie było czymś przecudownym. Dopiero wtedy poczułam się naprawdę wolna. To było piękne.

Lataliśmy trochę nad wioskami, ale głównie nad lasami by nie straszyć ludzi. Nie sądziłam, że Biała Kraina jest taka ładna i ogromna.

Kiedy wróciliśmy na Wzgórza ledwo zsiadłam z Króla, a poczułam ból na nogach. Troszeczkę się pokaleczyłam.

Stanęłam przed smokiem i pogłaskałam go po łbie, a następnie dotknęłam go czołem. Uznałam, że w ten sposób najlepiej wyrażę swoją radość i podziękowanie.

Że w ten sposób dam wszystkim do zrozumienia: jesteśmy gotowi.

Końcówka taka krótka i jak widać na siłę kończona, w sumie to nawet nie można nazwać tego końcem... Ale niestety nie mam czasu i szczerze mówiąc weny by to ładnie skończyć :)

Nie wiem kiedy pojawi się tu coś nowego, w końcu są wakacje a ja muszę zacząć pisać drugą część trylogii. Postaram się odkopać jakieś stare opowiadanie, ale to pewnie pod koniec wakacji. 

xoxo

Smocze Wzgórza / 7

Zaprowadzili mnie przed tłum i przywiązali do wielkiego drewnianego słupa. No pięknie. To po mnie. Teraz nie uda mi się uciec.

- Stać! - Usłyszałam znajomy głos. Liam – stać!

Wbiegł w tłum i stanął przed przewodniczącym Silmy.

- Czarnoksiężnik… on... – dukał jak szalony – on się zbliża – ludzie zaczęli szeptać przerażeni – musicie się schować!

- O czym ty mówisz? - Podszedł do niego rządzący i spytał – czarnoksiężnik nie pokazuje się przed nocą…

- On się zbliża! - Przerwał mu Liam – musicie mi uwierzyć i uciekać póki możecie!

Niektórzy zaczęli się rozchodzić, inni nie chcieli uwierzyć. Zrobili to kiedy nad ich głowami przeleciał smok. A wszyscy wiedzą, że tam gdzie i smok, tam i czarnoksiężnik. Prawda że nie pokazuje się przez nocą Białego Księżyca, więc ta ściema jest po to żeby dać mi czas na ucieczkę. Ludziom wystarczył do strachu smok.

I udało się.

Wszyscy zaczęli uciekać, strażnicy podpalili podstawę mojego słupa i także uciekli.

No tak, każda robota musi być wykonana choćby nie wiem co.

- Liam! - Krzyknęłam, ale on wciąż rozmawiała z rządzącym.

Muszę radzić sobie sama, świetnie.

Próbowałam wyswobodzić ręce, ale nie udawało mi się. Z łańcuchami sobie nie poradziłam.

Nagle poczułam jak ktoś dotyka moich dłoni i otwiera zamek, aż łańcuch odpuszcza. Odwróciłam się i zobaczyłam znajomą twarz, oczy takie same jak moje i poparzoną pół szyi z blizną po prawej stronie żuchwy.

- Cal – usłyszałam i rzuciłam się bratu w ramiona.

Zaczęłam płakać i dziękować, że żyje. Dziękować, że legenda okazała się prawdziwa.

- Ty żyjesz – powiedziałam i odsunęłam go na długość ramienia.

- Tak, ale jak stąd nie zejdziemy to umrę. Wiem, że ty nie, ale ja tak.

Zeszliśmy z podium i uciekliśmy tak aby nikt nas nie zauważył. Byliśmy już poza granicami miasta, kiedy nas zatrzymałam.

- Co jest? - Spytał Roden.

- Liam, on tam został.

- Kto to Liam?

- Później ci wyjaśnię. Zaraz wracam.

- Calypso nie możesz…

Nie słuchałam brata i szłam z powrotem, kiedy zza bramy wyszedł Liam. Rzuciłam mu się w ramiona i podziękowałam pocałunkiem.

- Już wiem kto to Liam – usłyszałam zza pleców głos brata i odsunęłam się.

Przedstawiłam ich sobie, a Liam pociągnął nas z powrotem na Smocze Wzgórza.

Było ciemno, kiedy siedzieliśmy w chacie i Carl opowiedział mi i mojemu bratu wszystko do początku. Okazało się, że wybraniec, a w tym przypadku wybranka, ma moc żeby jej smok pokonał raz na zawsze czarnoksiężnika, w tę ważną noc.

- Ale jak? - Spytałam.

- Nie wiem. To wie tylko smok i wybraniec, kiedy się połączą.

- Połączą? - Zapytał Liam.

- Nawiążą więź. Czasem wystarczy sam ogień, ale nigdy nie byłem świadkiem, więc nie wiem. Czarnoksiężnik nie został pokonany od setek lat. Jest coraz silniejszy, a do nocy zostało mało czasu. Musisz nauczyć się żyć wraz z Królem – powiedział Carl i zostawił nas samych.

Liam poszedł spać, a ja i Roden usiedliśmy na dachu chatki i rozmawialiśmy wpatrzeni w śpiącego Króla. Nie wiedziałam, że smoki śpią. Zawsze myślałam, że wtedy pilnują swojego gniazda.

Opowiedziałam bratu co robiłam od masakry w miasteczku. On powiedział, że odkąd uciekł stamtąd myślał, że nikt inny nie przeżył. Uciekł do pobliskiej wsi i wychowała go pewna staruszka. Parę lat potem ktoś próbował go zabić ponieważ uważał, że Roden jest dzieckiem diabła. (Tak, też ma zielone oczy). Jenak nie udało mu się, co zawdzięczamy czarom matki. Najwidoczniej miały nas uchronić na długo i na wiele rzeczy, które zabijają.

Staruszka dowiedziała się tego i owego i powiedziała Rodenowi, to samo co Carl mi. Roden uwierzył i zaczął mnie szukać. Trafił na list gończy i mieszkał w Silmie czekając aż ktoś mnie złapie i będzie mógł mnie uratować. Pracował nawet dla władz przy tej sprawie chcą szybciej o tym wiedzieć.

W końcu jego czekanie się opłaciło i wylądowałam na stosie.

- Cieszę się, że żyjesz – powiedziałam, kiedy skończył.

- Ja też. Chociaż nie podoba mi się fakt, że będziesz musiała walczyć z czarnoksiężnikiem.

- Coś za coś – oparłam głowę na jego ramieniu i dalej siedzieliśmy w ciszy.

Mi też myśl o walce z potężnym magiem się nie podobała, ale nie miałam wyboru. Przed przeznaczeniem nie da się uciec.

Kolejna część we wtorek i chyba już ostatnia ;)

Smocze Wzgórza / 6

Otworzyłam oczy i usłyszałam Liama:

- Obudziła się – nagle się nade mną nachylił – jak się czujesz?

- Co się stało?

Spytałam siadając i poczułam ból, który przeszył cale moje ciało. Byłam okryta kocem.

- Co się stało?

Powtórzyłam swoje pytanie.

- Smok cię spalił – odpowiedział chłopak, który tu mieszkał – ale przeżyłaś. To znaczy, że legendy są prawdziwe.

- A to znaczy, że Biała Kraina ma szansę na ocalenie podczas nocy Białego Księżyca.

- Co? - Byłam lekko zdezorientowana – ostatnie co pamiętam to ogień.

- Ubierz się i wszystko ci wyjaśnię.

Założyłam ciuchy, które dostałam i wyszłam do chłopaków. Siedzieli przy stole i rozmawiali. Usiadłam między nimi i spytałam chłopaka:

- Masz na imię Carl, prawda?

- Tak, a ty?

- Calypso – odparłam – o co ci chodziło z tymi legendami?

- Istnieje taka co mówi, że pewnego dnia pojawi się osoba wybrana przez smoka. Wystarczy jedno spojrzenie, aby dziecko białej wiedźmy stało się wybrańcem Króla. Będzie ono odporne na smoczy ogień co jednak nie znaczy, że nie można go zabić. Legendy te głoszą, że wybraniec pokona czarnoksiężnika w noc Białego Księżyca. I że to ma być mężczyzna.

- Czyli to nie o mnie chodzi. Wszystko jasne.

- Ogień cię nie spalił i smok ci się ukłonił – tłumaczył Carl – nikomu dotąd to się nie udało. Mówiłaś, że przeżyłaś kiedy spalił całą twoją wioskę.

- Ale moja mama nie była wiedźmą.

- Co do tego pewności nie masz. Białe wiedźmy nie zawsze są rozpoznawalne – po chwili ciszy zapytał – miałaś rodzeństwo?

- Brata – odparłam ciszej – zginął.

- Widziałaś jego śmierć lub ciało? - Spytał Carl, a ja po namyśle pokręciłam głową – jeśli ty przeżyłaś istnieje możliwość, że twój brat także. Możliwe że wasza matka rzuciła na was jakieś zaklęcie obronne, którego nie mógł zniszczyć ani czarnoksiężnik, ani smok. Nie mam co do tego pewności, ale mam co do tego, że to ty jesteś wybrańcem.

- A raczej wybranką – rzucił Liam i odwrócił się w moją stronę – może uda nam się odszukać twojego brata?

- Nam? - Kiwnął głową, a mi zaszkliły się oczy – słuchajcie, to wszystko bardzo fajnie brzmi, ale to stek bzdur. Nie jestem wybranką – zaczęłam mówić do Carla – chciałam się tylko dowiedzieć czegoś o tym smoku i dostałam tego. Mój brat nie żyje, a moja matka nie była wiedźmą. A co do nas – skierowałam się do Liama wstając – to wybacz, ale nie potrafię działać w grupie i gdziekolwiek nie pójdę kłopoty idą za mną. Nie mogę cię na to narażać.

Wyszłam z chatki, a Król podniósł głowę.

Spojrzałam na niego ze łzami w oczach i uciekłam stamtąd. Uciekłam z tamtego miejsca.

Za wodospadem wpadłam prosto w ręce strażników Silmy.

Siedziałam w więzieniu pół dnia. Przykuli mi łańcuchami nogi i ręce. Nie broniłam się, nie stawiałam oporu. Chciałam być przez chwilę sama i wiedziałam, że będę, ponieważ czeka mnie proces. Nieuczciwy i pewnie zginę, ale przynajmniej zdążę do tego czasu pomyśleć. O tym co mówił Carl.

Moja mama wiedźmą? To mi się nie mieści w głowie. Liczy się to, że otrzymałam odpowiedzi na swoje pytania. W które i tak nie wierzę, więc w sumie nic nie ma sensu.

Chciałabym, żeby to co mówił Carl było prawdą, bo to oznaczałoby, że Roden żyje. A bardzo bym tego chciała.

A co jeśli uwierzę Carlowi? Co jeśli znajdę nowy cel w życiu – odszukanie mojego brata. Nawet jeśli przeżyję proces, albo ktoś mnie uratuje (wcale po cichu nie liczę na pomoc Liama) co będę robić? Nie umiem żyć bez celu w życiu, ponieważ od dziesięciu lat nie robiłam niczego innego.

Z drugiej jednak strony nadchodzi noc Białego Księżyca, czarnoksiężnik zniszczy Białą Krainę więc śmierć w płomieniach to póki co najlepszy scenariusz.

W płomieniach…

- Cholera! - Wstałam jak porażona prądem, aż strażnik się odwrócił, ale nic nie powiedział.

Przecież nie mogą mnie spalić, ogień mnie nie zniszczy. A wtedy będzie jeszcze gorzej.

Wiem, że ogień (smoczy lub nie) zabija czarownice, wiedźmy i czarnoksiężników oraz ich czary. Dobre wiedźmy mogą rzucić na kogoś zaklęcie ochronne, które nie pozwala zabić przez ogień, ale ono nie może trwać długo. Zawsze znajdzie się jakiś skutek uboczny, poparzone ramię czy twarz. Zostanie trwała blizna i urok znika, co znaczy że ta osoba znów jest podatna na śmierć. Złe czegoś takiego nie umieją. Czyli jeden do zera.

Ale to oznacza, że Carl miał rację. Moja mama rzuciła urok. Ja przeżyłam, a skoro nie mam żadnej blizny to jestem wybranką. Cholera. Jednak jest też dobry znak. Skoro ja przeżyłam, to Roden też. Musi żyć, a ja muszę go odnaleźć.

Ale najpierw muszę się stąd wydostać.

Nie będzie to łatwe, gdyż nadszedł mój proces.

Co sądzicie o tym na razie?

Następna część w niedzielę :)

Smocze Wzgórza / 5

Przeszliśmy las, potem wzięłam psa na ręce, żeby go nie zostawiać i wąską drogą przeszliśmy za wodospadem, aż wreszcie trafiliśmy na Smocze Wzgórze. Było ono piękne, choć niektórzy puścili by pawia. Tak jak Liam. Ponieważ wszędzie leżały kości, najprawdopodobniej po przekąskach smoków.

Zauważyłam domek z drewna i natychmiast do niego pognałam, nie zważając na słowa Liama.

Nie zdążyłam zapukać, a otworzył mi chłopak w długich czarnych włosach spiętych z tyłu, ubrany cało na czarno i z lekko zgarbioną potrawą. Nie wiem czy był silny, ponieważ jego ciuchy nie dawały żadnej wskazówki.

- Czego chcecie? - Spytał bez entuzjazmu, ale także bez złości.

- Szukam smoka – wypaliłam bez zastanowienia.

Tak długo czekałam na tę chwilę.

Jednak się trochę przeliczyłam.

Chłopak zaśmiał się i powiedział, kiedy dołączył do mnie Liam:

- Smoki nie są na zawołanie wiedźm.

- Ona nie jest wiedźmą – Liam stanął w mojej obronie – mimo że tak wygląda i wzbudza podejrzenia, to nie jest wiedźmą.

- Smoka i tak nie dostanie – odparł i spojrzał mi w oczy – lepiej stąd spadajcie zanim któryś was spali.

W pobliżu nie widziałam żadnego.

- Posłuchaj no – przyparła go do muru – szukam jednego smoka by się czegoś dowiedzieć. Najpierw uratował moją wioskę przez czarnoksiężnikiem, a potem ją spalił. Dlaczego?

Chłopak odsunął mnie od siebie i powiedział:

- Smoki czują, kiedy czarnoksiężnik rzuca na kogoś urok. Jedynym sposobem by owy urok zniknął jest spalenie go przez smoczy ogień. A z czarnoksiężnikiem walczył do tej pory tylko Król. Smoczy wojownik, najstarszy, najpotężniejszy i władca całego swojego potomstwa. Teraz właśnie nabiera sił, ponieważ zbliża się…

- Noc Białego Księżyca, tak wiem – przerwałam mu, a on spojrzał na mnie podejrzliwie – nie jestem wiedźmą, ale słyszałam to i owo. Poszukuję tego smoka, ponieważ… byłam tam wtedy.

- Kiedy spalił całą wioskę? - Zaczął się śmiać – nie mogłaś tam być, inaczej nie było by cię tutaj.

- Ale najwidoczniej jestem.

- Możesz to jakoś udowodnić? - Uniósł brew. Nie mogłam. On to wiedział – widzisz. Lepiej stąd idźcie zanim przyleci. Nie lubi obcych. I nie znam nikogo kto by przeżył atak smoka. Tylko legendy.

Odwróciliśmy się gwałtownie czując wiatr. Smok wylądował niedaleko nas. Patrzył na nas swoimi oczami, wielki i znajomy.

- To on? - Spytał Liam, chyba wyczuwając moje zamiary.

- Tak – odparł chłopak i złapał Liama mówiąc – niech to zrobi. Przekonamy się czy mówi prawdę i czy legendy są prawdziwe.

Nie wiedziałam o czym on bredził, ale mnie to nie obchodziło, ponieważ byłam prawie przy smoku.

Coś mnie do niego ciągnęło. Smok chyba mnie nie poznał ponieważ nagle poczułam na swojej skórze ogień. Słyszałam krzyk Liama i szczekanie psa, jednak nie czułam bólu. Dziwne…

Król przestał zionąć i spojrzał na mnie chyba zaskoczony, że jego ofiara nie spaliła się żywcem. Bo Byłam cała, żadnego otarcia, żadnego spieczonego naskórka. Nic. Byłam czysta. I naga. Smoczy ogień mnie nie spalił. Ale to… nie miało żadnego sensu.

Dla smoka chyba jednak miało, ponieważ spojrzał na mnie tym swoim okiem i wtedy mnie poznał. Musiał bo mi się ukłonił. Nie wiedzieć czemu dotknęłam go, pogłaskałam smoka, dzięki któremu żyłam. Potem był tylko ogień wzniesiony w górę i upadek.

Kolejna część? A niech będzie jutro :)

Smocze Wzgórza / 4

Na drodze, jakiś kilometr od miasteczka Liam uwolnił moje ręce i powiedział:

- Ruszajmy. Nie chcesz żebym zmienił zdanie.

- Ale…

- Nie sadziłaś chyba, że mówię poważnie? - Udałam głupią minę, byle tylko mu nie dziękować – nie jestem taki jak reszta, spokojnie. Nie sprzedam cię.

- Czemu?

- Bo czuję, że szykujesz się na fajną wyprawę i jestem jej ciekaw. To wszystko.

- Poradziłabym sobie w miasteczku. To nie był pierwszy raz.

Ruszyłam, a on burknął pod nosem: Nie ma za co.

Długi kawałek szliśmy w milczeniu, aż w końcu on odezwał się pierwszy:

- To powiesz wreszcie czemu szukasz Smoczych Wzgórz?

- Szukam kogoś konkretnego. Na razie więcej się nie dowiesz.

Zatrzymał się i założył ręce na piersi. Odwróciłam się i uniosłam brwi do góry czego i tak pewnie nie dostrzegł.

- Zostawiłem brata i Mikę z ich własnymi sprawami, bo coś mnie do ciebie ciągnęło. Wiedziałem, że kryjesz w sobie zdecydowanie więcej i skoro nie jesteś czarownicą, to coś w tobie musi być, skoro wszyscy chcą cię spalić na stosie. Powiedziałem że ci pomogę jak powiesz po co tam idziemy. Więc, czekam…

Drgnęłam nerwowo nogą. Nie chciałam mu mówić swoich planów, bo mógłby się rozmyślić. Moja wyprawa jest bardzo niebezpieczna i sama nawet nie wiem czy ją przeżyję.

Westchnęłam i powiedziałam:

- Szukam smoka.

Widziałam jak się wyprostował i ruszył w moją stronę.

- Smoka? - Powtórzył, a ja kiwnęłam nieśmiało głową – po co?

- To długa historia.

- Mamy czas, zresztą powinniśmy odpocząć. Rozpalę ogień i wszystko mi powiesz. Inaczej nici z umowy.

Wydałam z siebie jęk, ale nie mogłam odmówić. Byłam zmęczona, ponieważ ostatniej nocy nie spałam.

Liam rozpalił małe ognisko blisko jaskini i uszykował coś do jedzenie. Moją porcję zjadł pies, ja nie byłam głodna, a że uczucie głodu nigdy nie było mi obce ani nie miało swoich konsekwencji mogłam spokojnie przeżyć jakiś czas bez jedzenia. Kiedy Liam się najadł, zagaił:

- Opowiesz mi wreszcie tę interesującą historię?

Zaczęłam od momentu jak mieszkaliśmy w miasteczku. To było kiedy czarnoksiężnik miał wielką moc i chciał zawładnąć Białą Krainą. Wspomniałam o tym jak rozpętał piekło w mojej wsi zabijając wszystkich. Powiedziałam, że matka ukryła mnie w piwnicy jakiegoś domku, a ja jak głupia podeszła do okna i wszystkiemu się przyglądałam.

- Wtedy właśnie nadleciał smok. Myślałam że jest na rozkazy czarnoksiężnika – mówiłam ze łzami w oczach, Liam był pierwszą osobą, przed którą się otwierałam – nie wiem czy on wiedział, że zostałam jeszcze ja. Smok walczył z czarnoksiężnikiem, aż ten przegrał. Myślałam że jest silniejszy, ale chyba smok wyczuł jego słaby moment, ten przed nabraniem naprawdę potężnej mocy. Wiesz legendy o Białym Księżycu, który pojawiał się co dziesięć lat – Liam kiwnął głowa, a ja kontynuowałam – więc czarnoksiężnik przerwał i uciekł. A smok odleciał zraniony. Jednak tylko ja wiem, że on próbował nas chronić. Zanim skrzydła go poniosły spojrzał się w moją stronę. Przez chwilę patrzyłam w jego piękne, potężne i przerażające oko, a potem uciekłam w kat. słyszałam jak się wzbija i pali pozostałości wioski. Zasnęłam, a kiedy się obudziłam czułam się obolała, gorąca, a wkoło mnie było pełno popiołu. Tylko ja przeżyłam – dodałam ciszej – dlatego chcę znaleźć tego smoka.

- I go zabić, tak?

- Nie rozumiesz – spuściłam wzrok – chcę się jakoś dowiedzieć czemu najpierw nas bronił, a potem spalił.

Liam kiwnął głową, ale nic nie powiedział. Usiadł obok mnie i dotknął mojej dłoni, a potem otarł łzy. Nawet nie wiedziałam że płaczę.

Nie czekając długo pocałowałam go, wiedząc, że niedługo mogę zginąć, nigdy wcześniej się nie całując.

Szybko odnaleźliśmy wspólny rytm. Jego usta smakowały ziemią, ale on wiedział co robił. Nie sądziłam, że mogę czuć się przy kimś tak swobodnie.

Wyruszyliśmy o świcie i całą drogę szliśmy w milczeniu. Liam nie chciał opowiadać o swojej rodzinie, przeszłości, a ja nie chciałam naciskać. Chyba nie chciałam brać na siebie odpowiedzialności za tę wiedzę. Lubiłam trzymać tylko własny sekret.

- Co zrobisz jak spotkasz tego smoka? Jak się dowiesz…

Spytał, a ja nie dając mu dokończyć odarłam:

- Wiem, że na Smoczym Wzgórzu jest pewien chłopak. Ma na imię Carl i ponoć opiekuje się smokami. Tak jakby. Tak słyszałam.

Późnym popołudniem Liam zatrzymał się przez gęstym lasem, za którym wznosiła się potężna góra.

- Nie mamy czasu na kolejny postój – powiedziałam.

- Jesteśmy na miejscu – odarł z uśmiechem i wskazał ręką na górę – wystarczy przejść przez las, obok wodospadu wspiąć się na górę i jesteśmy na miejscu.

- Dziękuję – powiedziałam nagle słysząc słowo „jesteśmy” - ale nie możesz iść ze mną. To zbyt niebezpieczne.

- Ale może być ciekawie.

- Nie mogę pozwolić…

Ne wiedziałam jakich słów użyć. Chyba za bardzo zależało mi na nim. On jednak się tym nie przejmował, ponieważ złożył na mych ustach pocałunek, wziął za rękę i poszliśmy w kierunku lasu.

Przepraszam za opóźnienie. 

Następna część w czwartek :)

Smocze Wzgórza / 3

Szłam dalej w górę zbocza wiedząc, że po drodze mam miasto, w którym mogę zdobyć informacje na temat mojego smoka. Pies, który szedł za nami, gdy byłam więźniem ruszył za mną. Może mnie polubił, po tym jak rzuciłam mu kość królika. Lubiłam wędrować sama, nie musiałam się martwić o nikogo prócz mnie. A później nie musiałam po nikim płakać.

Jednak towarzystwo czworonoga mi nie przeszkadzało. Zwłaszcza, że o nic nie pytało, nic nie chciało wiedzieć i potrafiło samo o siebie zadbać.

Pod wieczór doszłam do miasteczka. O tej porze zaczynały się targi, więc wszędzie było pełno ludzi. Miasteczko słynęło bowiem z nocnych hazardów. Dlatego musiałam być bardzo ostrożna. Czułam, że jestem coraz bliżej celu i nie chciałam znowu dać się złapać. Zwłaszcza, że nadchodziła noc Białego Księżyca. W starych legendach, które często opowiadał mi brat noc ta należała do czarnoksiężnika. Kiedyś jednak czarnoksiężnik był dobry. Ale jak ty bywa, coś strzeliło mu do głowy i stał się złym potworem niszczącym na swojej drodze do władzy niewinne miasteczka i wioski.

Tak więc zarzuciłam na głowę szary kaptur od przydużego płaszcza i zaczęłam szukać odpowiedniego stoiska. W poprzedniej wiosce dostałam informację, że tutaj jest siwa staruszka, która może mi pomóc. Handluje własnoręcznie robionymi medalionami, które mają odpędzać złe duchy.

Tak więc po kilku nieudanych próbach znalazłam tę oto staruszkę. Kobieta miała na sobie czerwony płaszcz i nie była wcale stara. Miała siwe długie włosy, lekko zmarszczki pod oczami ale tylko one wskazywałyby, że jest w kwiecie wieku.

- Witaj dziecino – powiedziała żabim głosem – przyszłaś kupić talizman?

- Właściwie przyszłam po informacje – uniosła jedną brew, a ja mówiłam dalej – szukam Smoczego Wzgórza i słyszałam, że może mi pani pomóc.

Nachyliłam się lekko w jej stronę, pies nastawił uszu, a kobieta zamiast jak handlowiec udzielić mi odpowiedzi otworzyła szeroko oczy i o mało co nie zemdlała.

- Proszę mi wybaczyć – powiedział jakiś głos za mną – koleżanka nie zna się na żartach.

Zanim zdążyłam zaprzeczyć czy chociażby się obronić Liam zaciągnął mnie w ślepy zaułek i podstawił pod ścianą.

- Puść mnie albo zacznę krzyczeć i to wtedy ciebie spalą – warknęłam.

- Jeśli nie chcesz by cię spalili lepiej nie wypytuj o takie rzeczy – odparł, a ja zrobiłam głupią minę – mówiłaś, że nie jesteś wiedźmą i nie masz nic wspólnego z magią.

- I mówiłam prawdę! Możesz się odczepić i pozwolić mi robić swoje?

- Jeśli nie kłamałaś to czemu wypytywałaś o Smocze Wzgórza?

- Co?

Liam dał mi trochę więcej przestrzeni i wyjaśnił widząc na mojej twarzy całkowite zdziwienie.

- O Smocze Wzgórza pytają tylko i wyłącznie czarownice, wiedźmy i czarnoksiężnicy.

- A ty skąd o tym wiesz? I niby czemu myślisz, że ci uwierzę?

Odsłonił koszulkę i zobaczyłam na jego piersi, pod sercem długą bliznę.

- Z bratem tropiliśmy wszystkie istoty – czyli jednak są braćmi, ha! - przestaliśmy kiedy ledwo uszedłem z życiem. Więc twoja wczorajsza przemowa nie miała zbytnio sensu jeśli chciałaś bym poczuł się winny.

- Nie chciałam.

- Mówię prawdę Cal, nie pytaj…

- Nie mów tak do mnie! - Warknęłam wbijając palec w jego pierś – nigdy więcej mnie tak nie nazywaj, rozumiesz?

Patrzył na mnie zdziwiony. Czułam jak moje oczy zachodzą się łzami. Nikt, nikt prócz mojego brata nie ma prawa by mnie tak nazywać. Nigdy.

- Przepraszam – powiedział, a ja cofnęłam palec – posłuchaj. Staruszka pewnie powiedziała reszcie kim jesteś – rzuciłam mu mordercze spojrzenie, więc się poprawił – kim myśli, że jesteś. Musisz uciekać, jeśli nie chcesz wylądować na stosie.

- Muszę się dowiedzieć, gdzie leżą te wzgórza, a ona to wie.

- Ja też – wlepiłam wzrok w jego oczy. W ciemnościach chciałam dostrzec czy mówi prawdę – wiem gdzie są, mogę cię zaprowadzić do tego tajemniczego przejścia, o którym nikt nie ma pojęcia. Ale pod jednym warunkiem.

- Jakim?

- Powiesz mi dlaczego ich szukasz.

Nie zdążyłam niczego wynegocjować, kiedy jedyną drogę ucieczki zastąpił wściekły tłum z pochodniami. Uwielbiałam ich, zawsze wyglądali tak samo, niezależnie od tego w jakiej wiosce byłam.

- Spotkamy się za chwilę przy wejściu do miasteczka.

Rzuciłam do Liama i już chciałam uciekać, kiedy złapał mnie za ręce i związał mi je łańcuchem, aż się skrzywiłam.

- Nie ma o co się martwić – powiedział wystarczająco głośno – chodzę za tą białą wiedźmą od poprzedniego miasta. Mam za zadanie doprowadzić ją do władz – no pięknie, a ja mu uwierzyłam. Przestałam się wierzgać, straciłam nadzieję – zabiorę ją z waszego miasteczka i możecie żyć dalej w spokoju.

Wyprowadził mnie przez tłum i ruszył w drogę. Prosto do Silmy.

Kolejna część w poniedziałek :)

xoxo

Smocze Wzgórza / 2

Po długiej i męczącej wymianie zdań z moimi nowymi towarzyszami podróży ustaliliśmy, że nie jestem wiedźmą. To dobra nowina i dzięki temu mogę iść o własnych siłach, chociaż po ciężkiej wędrówce po wzgórzach zaczynałam tęsknić za łajnem…

Jednak wciąż jestem skuta, bo mi nie ufają. A kiedy zaproponowałam, żeby mnie puścili bo nie jestem im do niczego potrzebna, przestali się do mnie odzywać.

Dochodził wieczór, kiedy Aiden znalazł jaskinie i rozpalił ognisko, byśmy mogli spać przy ogniu. Napoił konie, które ciągnęły mój powóz i wszyscy usiedliśmy wkoło zajadając królika.

- Czemu masz takie dziwne imię i wyglądasz inaczej od reszty skoro jak twierdzisz jesteś normalną dziewczyną? - Spytała Mika.

Wyrzuciłam kości psu, który wędrował za nami od dłuższego czasu, ale nikt nie miał sumienia go odpędzić i odpowiedziałam:

- Z tego co pamiętam moi rodzice lubili dziwne imiona. Mama pochodziła z innej wioski. Mojego brata nazwali Roden, a psa Herk. Co do koloru włosów to nie wiem, ale mama zawsze mi powtarzała mi, że blond oznacza wyjątkowość – uśmiechnęłam się do niej słodko, a ona zmierzyła mnie wzorkiem i odeszła na bok.

- Co się stało z twoimi rodzicami? - Spytał nagle Liam, a mnie zatkało.

Nigdy nikomu nie mówiłam o tym co mi się przytrafiło dziesięć lat temu. Nie miałam komu. Nigdy przecież nie zawierałam przyjaźni. Mam swój własny obrany cel.

Przełknęłam ślinę, przeciągnąłem się na tyle na ile pozwoliły mi więzy i spytałam ignorując Liama:

- Możecie mnie puścić? Ustaliliśmy, że wiedźmą nie jestem, więc nie jestem wam także potrzebna. A mam do załatwienia swoje własne sprawy i tak jakby nie miałam w planach wpaść w czyjeś ręce.

- Nie – odpowiedział Aiden, a kiedy patrzyłam na niego dość wyczekująco dodał – jest nagroda za twoją głowę. Znaczy za ciebie całą, żywą.

- Co? - Poderwałam się na równe nogi, aż pies na mnie spojrzał, po czym wrócił do obgryzania kości – jak to nagroda za mnie? To chyba jakaś pomyłka, jesteście bandą…

Liam nie pozwolił mi dokończyć wręczając do ręki kartkę. Był na niej mój wizerunek i informacja że jeśli ktoś doprowadzi mnie do władz Silmy, czyli głównego miasta Białej Krainy, zostanie uhonorowany i solidnie nagrodzony. Oczywiście pieniężnie. Dodatkowa notka: podejrzewana o uprawianie magii.

Zaśmiałam się i wrzuciłam kartkę do ogniska. Chłopcy od razu wstali.

- To jakieś bzdury. Nie uprawiam magii i jeśli chcecie mnie oddać władzom to spalą mnie na stosie. Za bycie niewinną.

- Ona może mieć rację – powiedziała nagle Mika – przecież nie możemy im jej oddać. Co jeśli mówi prawdę? Będziemy współwinni jej śmierci.

- A co jeśli nie mówi prawdy? - Żachnął się Liam.

- Och litości. Ty chyba nigdy nie widziałeś jak wygląda wiedźma, albo czarownica praktykująca nawet białą magię. Nie są ani trochę do mnie podobne. Nie mamy nic wspólnego.

- Widziałaś kiedyś wiedźmę? - Liam chyba chciał mi powiedzieć niezłe kazanie, ale go wyprzedziłam i od razu odparłam:

- Tak i to nie jedną. Miałam z nimi styczność, walczyłam z nimi i ledwo uniknęłam śmierci. Wiem jak je rozpoznać, co potrafią i jak wiele krzywdy mogą wyrządzić jednym kiwnięciem palca. Spotkałam na swej drodze więcej istot niż ci się może wydawać począwszy od dziecka, więc nie mów mi o tym co znam lepiej od ciebie.

Cała trójka patrzyła na mnie ze współczuciem i dziwnym szacunkiem. Nagle podeszła Mika, uwolniła mnie z więzów i powiedziała:

- Jesteś wolna. Powodzenia.

tada da da damm....

jak wam się podoba do tej pory? mile widziane komentarze :) 

Następna część w sobotę do godz. 16:00

xoxo

Smocze Wzgórza / 1

Obudziłam się gwałtownie cała zlana potem. Rozejrzałam się dookoła, lecz był ciemno. Nie pamiętałam nic z poprzedniej nocy. Tak jakby ktoś przywalił mi w tył głowy. I jak na zawołanie poczułam ból.

Przeciągnęłam się i spróbowałam wstać. Jednak moje ręce i nogi krępowały łańcuchy, a mój prowizoryczny pokoik nagle się poruszył.

- Jestem zamknięta i skuta w wozie – skomentowałam na głos i zawołałam – halo! Wypuścicie mnie! Pomocy!

Usiadłam zrezygnowana, kiedy powóz się zatrzymał.

Ktoś otworzył tył klatki i do środka wleciało trochę słońca i świeżego powietrza. Dopiero teraz poczułam, że w środku śmierdziało łajnem.

- Obudziła się – usłyszałam męski głos.

Drzwi czy coś na ich wzór otworzyły się do końca i zobaczyłam dwóch chłopaków, na oko trochę starszych ode mnie i dziewczynę, która prawdopodobnie była w moim wieku.

- Kim jesteście? - Spytałam.

- Jak masz na imię? - Spytał chłopak stojący na prawo, chyba straszy od tego drugiego.

- Pierwsza zadałam pytanie – wszyscy spojrzeli po sobie, więc dodałam – kim jesteście i czemu mnie skuliście?

- Jestem Mika – odpowiedziała dziewczyna i wskazała na chłopaków – a to jest Aiden (to ten straszy, który nie opowiedział na moje pytanie) i Liam (który do tej pory był cicho). A ty?

Dziewczyna miała czarne krótkie włosy, duże, błękitne oczy, które ładnie współgrały z jej mleczną cerą. Liam był niższy od tego drugiego, jednak widać było że był postawniejszy, szerszy w barkach i miał cudowne, brązowe oczy. Aiden był za to trochę wyższy i miał lekki zarost, założyłam więc że jest jego starszym bratem. Co by się zgadzało bo nawet mieli tak samo zaczesane włosy i tak samo zakładali ręce na piersi.

- Jestem Calypso – odpowiedziałam wreszcie – czemu mnie związaliście?

- Widzieliśmy jak władasz magią – zaczęła dziewczyna, lecz przerwała kiedy zaczęłam się śmiać.

Każdy kto po raz pierwszy spotyka mnie na swojej drodze tak sądzi.

Cofnę się trochę wstecz. Żyjemy w dziwnych czasach. Czarownice, ogry, krasnale i inne postacie z bajek jak dla dzieci rządzą naszym światem. Jednak magia jest najpotężniejsza i najbardziej znienawidzona. Jeśli przyłapało się kogoś na uprawianiu magii zostawał on natychmiast spalony na stosie. Nie jestem czarownicą ani tą dobra, ani złą. (Owszem istnieją dobre, spotkałam je). Pochodzę z biednej rodziny i wioski, która została spalona. Jednakże jestem blondynką o zielonych oczach co – nie wiem czemu – przez większość jest uważane za klątwę. Dziewczyna powinna mieć ciemne włosy, a każdy odmienny kolor, w tym wypadu blond, świadczył o magii. Zaś zielone oczy u kobiet znaczyły obcowanie z diabłem. Największa głupota jaką świat mógł spotkać, na dodatek większość ludzi w to wierzy. Dlatego więc, jak jestem w nowej wsi wszyscy chcą spalić mnie na stosie.

Staram się nie wyróżnić i unikać takich rzeczy, często nosząc kaptur, raz nawet ubrudziłam włosy bo bałam się o życie.

Jednak z czasem nauczyłam się dbać o siebie i walczyć o to co mi się należy. Nie wędruję przecież od wioski do wioski by marnować czas, albo zakładać rodzinę.

Wędruję, bo szukam smoka. Tego, który mnie ocalił.

Kolejna część w czwartek, postaram się dodać przed 15:00 :)

xoxo