Zabójcze deja vu koniec

Kiedy wychodzę strażnik wciąż czeka pod drzwiami.

- Wszystko w porządku? - Pyta.

- Nie – odpowiadam i idziemy na boisko.

Mam ochotę iść na dach, ale sama. Pytam więc o zgodę strażnika, lecz on odpowiada:

- Dostałem jasne rozkazy. Wiesz co mi zrobi szefowa, gdy ich nie wypełnię? - Kiwam głową – ale mogę stanąć po drugiej stronie dachu. Nie będziesz mnie widziała, ale jednak tam będę.

Puszcza do mnie oko i idziemy. On siada po jednaj stronie, a ja przechodzę na drugą.

Zaczynam myśleć o tej całej Cassie, o której wspomniał Alex. Czy to możliwe, że to moja siostra? Na pewno jest to ta sama osoba z mojej wizji, wtedy na boisku. To ona. Jestem tego w stu procentach pewna. Lecz czy to możliwe, by to była moja mała siostrzyczka? Ta, która została porwana? Nie, to nie może być prawda.

- Amber? - wyrwał mnie z zamyśleń Alex, który właśnie przyszedł – wszystko w porządku? Co się stało?

- Pamiętasz jak opowiadałam ci moją historię? - Kiwa głową i siada obok mnie – moja siostra miała być Cassie. Zastanawiam się więc...

- Czy to nie ona? - Wchodzi mi w słowo, a ja kiwam głową – niedługo się przekonamy. Pytanie co wtedy zrobisz.

- Co? - Patrzę na niego, nie zrozumiałam jego wypowiedzi.

- No jeśli się okaże, że to twoja siostra, co zrobisz? - Tłumaczy – powiesz jej prawdę czy zatrzymasz ją dla siebie?

- Nie wiem. Nie myślałam o tym w ten sposób.

Siedzimy na dachu jeszcze kilka minut, po czym zgarniam strażnika i wracamy do mojego sektora. Jutro ma przyjść Cassie. Nie mogę spać całą noc, mam ochotę uciec stąd i nigdy nie wracać.

Nastaje ranek. Jestem zła, ponieważ się nie wysypałam. Do tego ta cała Cassie. A co jak się okaże, że to jednak nie moja siostra? A ja się tak napalam. Albo co jej powiem, jeśli to jednak ona? Mam taki cholerny mętlik w głowie.

Idziemy na śniadanie, a potem mamy czas wolny. Wciąż cieszymy się wygraną chłopaków w meczu koszykówki. Idziemy z dziewczynami i moim strażnikiem na boisko, gdzie chłopcy grają towarzyski mecz. Nie mam ochoty oglądać Carl'a, ale dziewczyny mnie namawiają. Chcą ze mną o czymś porozwozić. Siadamy więc na trybunach i pierwsza odzywa się Audrina:

- Zdobyłyśmy wczoraj dla ciebie kilka informacji o tej Cassie – patrzę na nią wielkimi oczami – nieważne jak. Wiemy, że nie miała rodziców i nie mieszkała w żadnym domu opieki ani dziecka.

- Więc gdzie? - Pytam.

- W tym czymś co podpaliła – odpala Amy – jedyne co wiemy to to, że była to jakaś fabryka.

- To i tak dużo. Dziękuję wam.

Uśmiechają się i zaraz tez uśmiech z twarzy im schodzi. Oglądam się za siebie i widzę Carl'a. Wstaję, a strażnik staje za mną. No tak, wciąż jestem pod obserwacją, bo jestem groźna. W sumie, to nawet fajne.

- Czego chcesz? - Pytam.

- Co zrobiłaś Melisie?

- Nic jej nie zrobiłam.

- Kłamiesz.

- Zresztą od kiedy tak się nią interesujesz? Zawsze uważałeś ją za sukę.

- Uważaj ze słowami – robi krok w przód, a strażnik staje coraz bliżej jego.

- Chcesz mnie przestraszyć? - Parskam śmiechem – nie zapominaj kto tu groźny.

- I skuty – dodaje Carl i uderza mnie w twarz.

Długo nie czeka na odpowiedź. Kopię go w brzuch, a kiedy klęczy staję za nim i jestem blisko uduszenia go kajdankami, ale się powstrzymuję. Strażnik zabiera mnie do sektora i każe usiąść na łóżku.

- Co ty wyprawiasz? - Pyta siadając naprzeciw na łóżku.

- Uderzył mnie.

- I musiałaś oddać?

- Pan by nie oddał?

- Nie jeśli byłbym pod rozprawą sądową. Wiesz, że w każdej chwili możesz pójść do więzienia? Że każdy taki wybryk pogarsza twoją sytuację?

Kiwam głową. Nie zdążam nic odpowiedzieć, kiedy ktoś nam przerywa.

- Tu jesteście – mówi Risa – to jest nowa koleżanka, Cassie.

Odwracam się gwałtownie i widzę młodą dziewczynę, w blond kitce i pięknymi niebieskimi oczami. Jest podobna do mojej mamy. To ona. Ona była w mojej wizji. To ona. To moja siostra.

- A to Amber.

Dziwaczna kiwa głową i uśmiecha się. Potem zajmuje łóżko niedaleko mnie. Ciągle się jej przyglądam. Muszę przestać, bo to głupie.

- Amber musimy porozmawiać. Zapraszam do mnie.

Idę za Risą do jej gabinetu. Jest niezadowolona. Ona siada, ja nie.

- Niestety sędzia negatywnie rozpatrzył moją prośbę. Zostajesz tutaj.

Uśmiecham się sama do siebie, a strażnik zdejmuje mi kajdanki.

- Ale pamiętaj, jeden zły ruch i odeśle cię do piekła.

Wychodzę i biegnę do dziewczyn powiedzieć im świetną wiadomość. Cieszą się razem ze mną. Po chwili przypominam sobie o Cassie. Opowiadam im, że ją widziałam i wracam do sektora. Po drodze wpadam na Alex'a:

- Co ty taka szczęśliwa?

- Zostaję – robi wielkie oczy i uśmiecha się – no i idę porozmawiać z Cassie.

- Jesteś pewna?

- Tak. W stu procentach.

- Powodzenia.

Dziękuję mu i idę do pokoju. Cassie rozpakowuje walizkę. Gdy staje w drzwiach odwraca się do mnie i uśmiecha się. Ma identyczny uśmiech jak mama i oczy jak tata.

- Co tu właściwie robisz? - Pytam, by jakoś zacząć rozmowę.

- Szukam siostry.

Pewnie zakończenie nikogo nie zadowoli, ale jak zawsze próbuję czegoś nowego. Zakończenie i dalsze losy bohaterów są w waszej wyobraźni. :)

Wiem, że z tym opowiadaniem się nie popisałam, ale napiszcie w komentarzu co o nim sądzicie : )

Niedługo coś nowego, muszę wrócić do formy : )