Where is the end? - ZAPOWIEDŹ!

Dawno nic tu nie było, więc wracam :) Jednak na razie wrzucam zapowiedź nowego opowiadania i z gór informuję NIE WIEM KIEDY PIERWSZA CZĘŚĆ :) Mam nadzieję, że napędzę wam `smaczka` :) Trzymajcie się : *

Kolejny dzień nowej szkoły. Liceum, pierwsza klasa, wszystko to jakaś bzdura. Jeszcze gorzej niż w gimnazjum. Nawet nie wiem, kiedy te dni tak szybko zleciały. Chciałbym dotrwać końca, albo żeby koniec nastąpił jak najszybciej. Idąc korytarzem, dzień po dniu zastanawiam się co oni wszyscy myślą. Moje życie to jedno wielkie gówno, a ich problem są niczym w porównaniu z moimi. Idą, swobodnie, nie myśląc, nie patrząc na nic dookoła. Są ślepi. Nienawidzę wszystkiego co mam, z chęcią zamieniłbym się z każdym. Nawet z psem. Większość psów ma łatwiejsze życie niż ja. Bez obcego człowieka, który jest ich ojcem i bez obcej kobiety, którą uważałeś kiedyś za matkę. Mają coś czego ja nie mam. Mają nadzieję. Boże, jak nienawidzę wszystkiego i wszystkich!

Poszedłem na lekcje. Jak zawsze usiadłem z tyły. Słuchałem co mówi nauczyciel, rozglądałem się po klasie i próbując odgadnąć co myślą. Znowu. Lubię siedzieć i zgadywać co chodzi im po głowach. Żyję jak każdy człowiek. Chodzę, śpię, jem, uczę się. Z pierwszego punktu widzenia jestem normalny. O ile normalność jest pojęciem względnym. Lecz jeśli ktoś wejrzy we mnie głębiej, zobaczy chłopaka z problemami, których nie powstydziliby się nawet bohaterowi Piły. Może kiedyś myślałem o śmierci, samobójstwie, lecz nie mam tak mocnego punktu by to zrobić. Podciąć żyły, skoczyć z dachu czy powiesić się. Jeszcze nie mam. Chcecie poznać moją historię? To nie płaczcie i nie litujcie się nad biednym dzieckiem. Nauczyłem się radzić sobie, po części. Tylko czasem przechodząc koło ludzi, pomyślcie co oni mają w głowach. Może uda wam się kogoś uratować.