empatia część 8

 

Było dziesięć po szóstej, kiedy zjawił się Leo. Pokazałam mu wszystko i co chwila pytałam czy jet pewny tej pracy. Chciałam go przekonać żeby odszedł. Może i jestem egoistką, ale nie wytrzymam z nim tak długo. Postanowiłam, że dam mu niezły wycisk.

O dziewiętnastej jak to wiadomo zaczęli pojawiać się stali klienci. Bary powiadomił mnie, że dziś też się spóźni. Pierwsi klienci podchodzili często do baru by coś zamówić i zamienić ze mną parę zdań. Dwóch starszych panów podeszło i tym razem. Znałam ich imiona, lecz rzadko ich używałam.

- Witaj Effy, kto to jest? - Spytał jeden z nich.

- Nowy nabytek – odparłam ze śmiechem i zwróciłam się do Leo – dwa piwa.

- Skąd wiesz, przecież nie zapytałaś – odparł, ale zrobił to o co prosiłam.

- Widać, że nowy – powiedział drugi z nich.

Zaśmialiśmy się, wzięli piwo i usiedli do stołu. Włączyłam telewizję na kanale z wiadomościami, lecz trochę ściszyłam.

- Jest coś takiego jak stali klienci – wytłumaczyłam Leo, który bacznie mi się przyglądał – co?

- Nic, po prostu uważam, że jesteś za piękna by tu pracować.

Westchnęłam i poszłam do toalety.

Dochodziła dwunasta, a ludzi było pełno. W telewizji puszczali transmisję na żywo z jakiegoś meczu, więc zebrały się tłumy, by wspólnie oglądać. Cieszyłam się, bo może dzięki temu Leo odechce się tu pracować. Nie lubił zbytnio głośnego tłumu, a tu nie mógł narzekać. Nie zawsze nadążał, rozlewał piwo kiedy zanosił do stolików, więc ja to przejęłam. Przyszedł Adam z kolegami oraz Dereck, też z kolegami. Usiedli do stołów obok siebie. Podeszłam najpierw do stołu, gdzie siedział Adam. Uśmiechał się, lecz to nie był zbyt przyjemny uśmiech.

- Cześć, co podać? - Spytałam.

- Jesteś w menu? - Spytał jeden z nich, a reszta się zaśmiała.

Nie było to zbyt miłe, zwłaszcza, że Adam też się śmiał, ale przecież umiałam sobie z takimi sprawami radzić.

- Jeszcze nie – odparłam i znów ryknęli śmiechem.

Złożyli zamówienie, zaniosłam je do Leo, a on spytał zanim odeszłam.

- Czemu mu na to pozwoliłaś?

Bary stał obok i się zaśmiał. Zaczął tłumaczyć mu `naszą` strategię, a ja podeszłam do stolika Dereck'a. On z kolei uśmiechał się łagodnie i tak seksownie.

- Cześć – powtórzyłam – co dla was?

- Cztery piwa.

- Coś jeszcze?

- Powiedział bym to samo co on, ale nie jestem takim dupkiem – odezwał się Dereck.

- Daj spokój - powiedziałam łagodnie – on nie jest ważny.

Znów uśmiechnął się tak słodko, że serce mi przyspieszyło. Wróciłam do baru i wzięłam zamówienie dla stołu Adam'a.

LEO

Eff bierze tacę z pięcioma piwami i zanosi do stolika, przy którym siedzi ten nowy z klasy. Nie wiem czemu nie lubi jak mówię Eff. Przecież to brzmi tak seksownie. Chcę ją odzyskać, bardzo, ale nie chcę jej denerwować, dlatego nie mówię tak przy niej. Idzie i porusza swoimi biodrami w rytm muzyki, która cicho wydobywa się z radia. Jest taka piękna i seksowna, że jedyne oczyma marzę to rzucić ją na łóżko. Nie żebym był jakiś zboczony, ale mam te swoje dziewiętnaście lat i moje hormony szaleją. Czy to dziwne, że mam ochotę na seks? Nie. A że z Effy? Nie. Wiem, że każdy facet na uczelni jej pragnie. Wiem nawet co niektórzy robią przy jej zdjęciu...

Wraca. Ma uśmiech na twarzy, lecz nie wiem czy jest szczery. Po drodze rozmawia z różnymi facetami. Dziwne trochę, no ale pracuje tu jakiś czas. Stawia tacę na blacie, a ja kładę kolejne cztery piwa dla Dereck'a i jego kolegów.

- Może ja zaniosę? - Pytam.

- Nie, dam radę.

Po czym odchodzi. Wyczułem w jej głosie jakby coś ją ciągnęło do tego Dereck'a. Widziałem to też na imprezie kilka dni temu. Mimo jej twierdzeń, że są tylko przyjaciółmi nie wierzę. Czuję, że między nimi jest coś więcej. Muszę to popsuć, jest zbyt dobrym konkurentem. Nie mogę jej znowu stracić. Odzyskam ją za wszelką cenę.

Wraca i staje obok mnie. Patrzy na mnie, a ja się uśmiecham. Powoli odwzajemnia uśmiech i odwraca głowę. Zaczyna wycierać blat. Po chwili orientuję się, że ciągle się na nią gapię. Zwraca mi uwagę:

- Czemu tak patrzysz?

- Nie wiem – odpowiadam – jak ma się Zoey?

Zaskakuję ją tym pytaniem. Punkt dla mnie.

- Dobrze. Cieszy się, że tata znalazł dziewczynę – rozmowa robi się swobodniejsza, a ja staram się znajdować bliżej niej.

- A ty? - Pytam i nasze twarze znajdują się blisko.

- Przestań – mówi stanowczo kładąc rękę na mojej piersi – przestań to robić. Nie uda ci się.

- Tak myślisz?

Patrzy na mnie wielkimi oczami. Całuję ją, lecz to nie trwa długo. Odpycha mnie i wymierza policzek, po czym rzuca ścierką i wychodzi.

EFFY

Siedziałam na murku i paliłam papierosa. Byłam zła. Zła? To mało powiedziane. Byłam wściekła! Wiedziałam, że praca z Leo będzie trudna, no ale posunął się za daleko. Co on sobie myślał? Nie, stop. On chyba nic nie myślą. Skompromitował mnie. A na domiar złego jest to, że Adam, Dereck i kilka innym osób to widziało. Po chwili Adam usiadł koło mnie i utknął swoje zielone oczy w moich.

- Nie bądź zła. Większość facetów na ciebie leci. Dziwisz się? Jesteś naprawdę ładną dziewczyną.

- Przestań – powiedziałam cicho, lecz stanowczo – przestań mieszać mi w głowie.

- To ty mieszasz mi.

Wyrzuciłam papierosa. Spojrzałam przed siebie i zamknęłam oczy. Chciałam się uspokoić, a wciąż mną miotało. Zewnętrznie i wewnętrznie. Pomyślałam o Adam'ie, ale to nie pomogło. Zaryzykowałam więc i pomyślałam o Dereck'u. O tym jaki był miły, o jego oczach, uśmiechu. I tych ustach. Poczułam się lepiej. Otworzyłam oczy i spojrzałam znów na Adam'a.

- Widzisz, już się uspokoiłaś.

- Dzięki.

- Ale to nie moja zasługa. Tylko Derecka – powiedział, a ja wytrzeszczałam oczy – potrafię odczuwać ludzkie uczucia, jeśli są wyjątkowo głośne. Twoje są, dlatego wiedziałem zawsze co czujesz. I wiem teraz.

Nie patrzyłam na niego, nie mogłam. Nie wiedziałam co myśleć.

- Nie martw się. Wyjeżdżam jutro. To co chciałaś, między nami... nie udałoby się. Naprawdę jesteś zakochana w Derecku.

- Adam...

Zaczęłam lecz przerwał mi pocałunkiem. Jego usta były zimne i smakowały piwem. Pocałunek był długi i wolny. Kiedy się oderwaliśmy powiedział:

- Chciałem to zrobić – uśmiechnął się i wyprostował – żegnaj Effy. I powodzenia.

Po czym poszedł w ciemność i zniknął. Siedziałam jak idiotka trzymać palec na wargach. Nie wiedziałam, nie pojmowałam co się przed chwilą stało. Czy on... On właśnie mnie... Pocałowaliśmy się. Ale on wyjeżdża. Nie wiem czy mam się cieszyć, ponieważ będę mogła się skupić na Dereck'u, czy... Na razie nie chcę o niczym myśleć.

Po chwili jednak Dereck wyszedł z baru i rozglądnął się wkoło. Gdy mnie ujrzał podszedł i kucnął przede mną. Był taki przystojny i kochany...

- Wszystko w porządku?

Spytał, gdy wezbrały mi łzy w oczach. Nie mogłam z nim być, to było najtrudniejsze. Nie wiedziałam co robić, a pragnęłam go z całych sił. Nic nie mówiąc wtuliłam się w niego. Łzy leciały mi cicho po policzkach, a on gładził moje włosy. Wyciągnął mnie na długość swojego ramienia i zarzucił za ucho kosmyk włosów.

- Będzie dobrze.

Powiedział po czym pocałował mnie w czoło. To było tak słodkie, że serce rozdarło mi się na pół. Kiwnęłam głową i wróciliśmy do środka.

Na następny dzień profesor powiadomił nas, że Adam się przeprowadzi. Kat spojrzała na mnie porozumiewawczo, a ja tylko się uśmiechnęłam. Odwiozła mnie wczoraj do domu i wszystko jej opowiedziałam. Na lunchu szukałam Dereck'a lecz nigdzie nie mogłam go znaleźć. Bolała minie głowa, więc zwolniłam się z dwóch ostatnich zajęć i pojechałam do domu. Kiedy weszłam doznałam szoku. W kuchni z moim tatą siedział nie kto inny jak moja matka. Stanęłam jak wryta i czekałam.

Tak się zastanawiam, następna część jutro? :)
+ co myślicie o wypowiedziach z różnych bohaterów? :D

http://ask.fm/lollelita w razie pytań