TEN DZIWNY GOŚĆ / koniec

   Minął tydzień. Dziś idę na drugą randkę z Shadem. Idziemy do kina na jakiś dramat. Zgodził się bym to ja wybrała film. Umówiłam się z nim pod kinem. Idę przez miasto i mój dobry humor psuje Patrick, który tarasuje mi drogę.

   - Cześć Vera – mówi przeciągając samogłoski.

   - Czego chcesz? Trochę się śpieszę.

   - Na randkę? - Otwieram ze zdziwienia oczy – wiem, że spotykasz się z tym całym Shadem. Uważaj, to nie jest koleś dla ciebie.

   - A co? Ty niby jesteś?

   - Veronica – mówi mocno chwytając mnie za ramiona, a ja zaczynam powoli wpadać w panikę – Shade to zły człowiek. Nie powinnaś się z nim spotykać. Ze mną też nie musisz, ale lepiej trzymaj się od niego z daleka.

   Pluję mu w twarz, bo tylko tak mnie puści, a nie chcę wpaść w panikę. I po raz kolejny uderza mnie w twarz.

   - Żeby nie było, że nie ostrzegałem.

   Odchodzi i zostawia mnie samą z rozwaloną wargą. Pluję na ziemie śliną zmieszaną z krwią i dotykam wargi.

   - Co tu się przed chwilą stało? - Pytam sama siebie.

   Wyciągam telefon i przeglądam się w szkiełku. Świetnie. Dola warga jest rozcięta. Dzwonię do Shadea, nie mogę mu się tak pokazać.

   - Tak? - Pyta wesoło.

   - Shade, przepraszam, ale nie dam rady dziś się z tobą spotkać – mówię dalej i nie zauważam, że jestem praktycznie pod kinem. Miałam zawrócić. Cholera.

   Shade się rozłącza. Patrzę zdziwiona na telefon i widzę, że idzie w moją stronę. No to pięknie. Też ruszam w jego stronę i trzymam rękę przy ustach. Muszę ściemnić.

   Stajemy naprzeciw siebie.

   - Co się stało? - Pyta. Nie jest zły.

   - Źle się czuję i chyba złapało mnie jakieś choróbsko – mówię i kaszlę.

   On jednak mi nie wierzy, ponieważ robi krok w moją stronę i łapie mnie za rękę. Kiedy odciąga ją od mojej twarzy odwracam głowę. Nie chcę by się dowiedział. Chwyta mnie za podbródek i znów patrzę na niego. Wyraz jego twarzy momentalnie się zmienia. Z łagodnej zrobił się wściekły.

   - Kto? - Pyta zaciskając zęby i starając się niczego nie uderzyć, bo tylko ja jestem pod ręką.

   Nie chcę mu powiedzieć. Boję się, że pójdzie i pobije Patricka, a ja nie lubię, kiedy ktoś się bije.

   - Shade...

   - Kto?

   Kręcę głową i mam łzy w oczach. Naprawdę nie chcę mu tego mówić.

   Przytula mnie i pozwala mi się wypłakać. Po raz kolejny płaczę przez tego idiotę Patricka. Teraz w dodatku przy chłopaku, który mi się podoba.

   - Chodźmy już – mówię i ocieram policzki – film się zaraz zacznie.

   Nie czekając na niego idę do kina. Shade jednak mnie wyprzedza, kupuje dwa bilety i zajmujemy swoje miejsca w środku.

   Nie patrzę na niego, choć czuję na sobie jego wzrok. Chwyta mnie za rękę i kciukiem masuje moją dłoń. Rozluźniam się trochę i wreszcie film się zaczyna.

   Kiedy wychodzimy Shade patrzy na mnie z uśmiecham i troską jednocześnie i pyta:

   - Płakałaś?

   - Jestem wrażliwa, okey? - Odgryzam się i smarkam w chusteczkę.

   - Nie wiedziałem, że aż tak.

   - To takie złe? - Staję pod jego autem i nie wsiadam. Nie lubię, gdy ktoś się śmieje z tego, że płaczę na filmach.

   - To urocze – odpowiada i odgarnia mi kosmyk włosów za ucho – nawet bardzo.

   - Super – mówię i powinnam wsiąść do samochodu, by pokazać, że jestem zła. Jednak nie potrafię mu się oprzeć.

   On robi jeszcze jeden krok w moją stronę i jest niebezpiecznie blisko.

   - Jak to jest z twoją zasadą całowania się na drugiej randce? - Pyta i muska kciukiem moją zranioną wargę.

   - To zależy.

   - Od czego?

   - Od wielu czynników – odpowiadam i poddaję mu się.

   Muskam delikatnie jego usta swoimi i po chwili pogrążamy się w poważnym pocałunku. Pamiętając, że nie bardzo lubi czyjś dotyk, kładę dłonie na jego twarzy, a on swoje na mojej talii i przysuwa mnie jeszcze bliżej.

   W końcu się od siebie odrywamy i Shade odzywa się pierwszy:

   - Warto było przemęczyć się całą pierwszą randkę.

   - Oj tak – dodaję.

   Minęły dwa tygodnie. Spotykaliśmy się częściej, aż pod koniec zapytał czy chcę spróbować. Oczywiście być z nim. Odparłam, że tak i teraz jesteśmy razem. Ta dam!

   Jednak ostatnie kilka dni dziwnie się zachowuje. Rzadko dzwoni i odpisuje i zaczynam się martwić, że nasz „związek” zaczyna się sypać.

   Postanowiłam dziś do niego pojechać. Bez zapowiedzi. Staję pod drzwiami i pukam dwa razy. Słyszę odgłosy kłótni w środku, więc pukam głośniej. Odgłosy nie cichną, ale Shade otwiera drzwi.

   - Co ty tu robisz? - Pyta wyraźnie zdziwiony.

   - Ja... Ekhm... Martwiłam się – mówię i dodaję – chyba przyszłam nie w porę. Przepraszam.

   - Nie, Veronica... - łapie mnie za rękę i wpuszcza do środka.

   W kuchni stoi Wes, jego przyjaciel.

   - Cześć – mówię.

   - Cześć – odpowiada – twój chłopak dziwnie się ostatnio zachowuje, bo jest idiotą.

   Patrzę zdziwiona to na niego, to na Shadea, który spuścił wzrok.

   - Coś się stało? - Pytam.

   - Musimy zerwać – mówi Shade bez ogródek, a ja otwieram buzię ze zdziwienia czekając na wyjaśnienia – mój tata jest w mieście. Nie chcę... Nie chcę by dowiedział się, że mam dziewczynę.   To zbyt niebezpieczne.

   - Co? O czym ty mówisz? Chcesz ze mną zerwać tylko dlatego, że twój tata jest w mieście?

   Jestem zła. I wciąż zaszokowana.

   - Shade miał kiedyś dziewczynę, którą kochał – mówi Wes, a ja odwracam się w jego stronę – jego tata się o tym dowiedział i ją zabił.

   Co? Patrzę się na niego oniemiała. Jak jego tata mógł to zrobić? I jak Wes może tak spokojnie o tym mówić?

   Odwracam się z powrotem w stronę Shadea i podchodzę do niego. Biorę jego twarz w dłonie i składam na jego ustach pocałunek zaskakując go tym.

   - Nie boję się twojego taty. I nie mam zamiaru dać mu się zastraszyć.

  

   Wes zaproponował by wraz z Shadem pokazali mi gdzie grają w bilard. Shade nie był do końca przekonany jednak się zgodził. Teraz więc siedzimy w jakimś klubie przy stoliku. Dołączył się do nas też Alex. Chłopaki rozmawiają na jakiś temat, jednak czuję, że Shade jest trochę spięty. W końcu Alex zaciąga go do gry i zostaję sama z Wesem.

   - Cieszę się, że cię poznał – mówi nagle, a ja patrzę na niego zdziwiona – dobrze mu to zrobiło. Po śmierci mamy. Poza tym zdziwiłem się, że pozwala ci się dotykać, więc to kolejny plus.

Uśmiecham się i oboje idziemy stanąć przy stole, żeby obserwować grę. Nagle ktoś łapie mnie od tyłu. Odwracam się i gwałtownie wciągam powietrze. To Patrick.

   - Mówiłem ci, żebyś trzymała się od niego z daleka – mówi wskazując na Shade – nie posłuchałaś.

   Wes go ode mnie opycha, a ja wpadam na Shadea. Otacza mnie ramieniem i mówi do Patricka:

   - Ja też ci coś powiem. Lepiej trzymaj się od niej z daleka. Jeszcze raz ją uderzysz to cię zabiję.

Stoję oniemiała. Skąd on wie? I dlaczego to powiedział? Bez zająknięcia. Na poważnie zagroził Patrickowi.

   - Sam ją od siebie właśnie odsunąłeś. Przecież jesteś potworem. Zwłaszcza dla niej – odgryza się Patrick.

   Shade jednak nie daje wyprowadzić się z równowagi. Ja nie jestem tak cierpliwa. Podchodzę do Patricka i z pięści walę go w twarz. Zatacza się do tyłu i łapię za prawy policzek. Mam dobre sierpowe i proste.

   Shade odsuwa mnie od niego i zatrzymuje jego pięść przed moja twarzą.

   Nagle, nawet nie wiem kiedy, ani w jaki sposób w klubie rozpętało się piekło. Wszyscy zaczęli się bić, a co gorsza zaczęli do siebie strzelać. W ręku Shade też dostrzegam broń i odruchowo się cofam. Zdąża mnie złapać i powalić na ziemię nim w głowę uderzyłoby mnie krzesło.

   - Dobry cios – mówi leżąc na mnie – przepraszam. Nie chciałem by do tego doszło.

   Kiwam głową, bo nie jestem w stanie nic powiedzieć.

   Shade bierze mnie na ręce i wynosi tylnym wyjściem z klubu. Stawia na ziemi i nie dotyka dopóki sama tego nie zechcę. Doceniam jego decyzję. Uspokajam oddech, a on chowa pistolet za pasek z tyłu spodni.

   - Co się tam stało? - Pytam.

   - Normalka – odpowiada jakby to była prawda.

   I jest. Ponieważ właśnie o tym życiu pisał Shade na początku znajomości. To jest to przed czym chciał mnie uchronić. Jego świat, do którego nie chciał mnie wplątywać.

   Patrzę na niego i wtulam się w jego ramiona. Mimo wszystkiego co się stało tam na sali, przy nim czuję się bezpiecznie.

  - Jest okey. Jest okey – powtarzam jakbym chciała przekonać siebie, a nie jego.

  - Wracajmy – mówi i idziemy do auta.

   W połowie drogi zatrzymujemy się. Pod samochodem stoi Alex, Wes i jeszcze jakiś mężczyzna, którego nie znam. Shade jednak chyba go zna, bo cały się napiął.

   - Tu jesteś! - Krzyczy mężczyzna i podchodzi do nas – długo cię nie widziałem. Miło poznać twoją dziewczynę.

   Oblizuje usta i nie muszę być jasnowidzem, by wiedzieć, że to jego tata.

   - Co u ciebie słychać? - Pyta jak gdyby nigdy nic.

   Łapię Shadea za rękę i nagle oblewa mnie fala odwagi. Mijamy jego tatę i stoimy pod samochodem, kiedy Shade się zatrzymuje. Widzę, że Wes i Alex też się napinają. Odwracam się i jego tata celuje do mnie z pistoletu. Shade zasłania mnie własnym ciałem i mówi:

   - Nie waż się jej tknąć.

   Jego tata najwyraźniej jest zaskoczony nagłą odwagą syna. Tak samo jak Wes i Alex. Ja jestem dumna. Postawił się ojcu, mimo że wcześniej nie widziałam ich razem w akcji. Ale słyszałam w jaki sposób się o nim wypowiada.

   - Proszę proszę – mówi jego ojciec chowając broń – co ta dziewczyna z tobą zrobiła? - Uśmiecha się i zanim odchodzi dodaje – przynajmniej będę miał zabawę w jej zabijaniu. Nie będzie nudno jak ostatnim razem. Do zobaczenia!

   Shade wciąż jest sztywny, ale mówi cicho:

   - Do auta – kiedy nikt się nie rusza dodaje ostrzej – już!

   Wes prowadzi, Alex siedzi obok, a ja i Shade z tyłu. Nie dotykamy się, nie patrzymy na siebie, nie rozmawiamy. Chłopaki odwożą mnie do domu.

   - Shade – postanawiam zacząć rozmowę. Odwraca się w moim kierunku – skąd wiedziałeś? O Patricku?

   - Nie jestem idiotą. Zresztą znam go. I trochę go szpiegowałem.

   Nie jest zawstydzony tym faktem, więc to też pewnie dla niego normalka.

  - Przepraszam – mówi – nie powinniśmy cię tu dziś zabierać. Wiesz, że najlepiej będzie jeśli będziesz się trzymała ode mnie z daleka?

   - Nie ma mowy – mówię twardo i przysuwam się do niego, a on się uśmiecha – powiedziałam, że nie boję się twojego ojca. To przy tobie jestem bezpieczna. I ani Patrick, ani twój tata nie zmuszą mnie bym od ciebie odeszła, tylko dlatego, że to jest twoje życie. Biorę cię z całym tym pakietem.

   Uśmiecham się i całuję go krótko.

   - Jesteś najlepszym co mnie w życiu spotkało.

   Patrzę na Shade wielkimi oczami. Mówi poważnie. Bardzo poważnie.

Ta dam! Koniec :) Jak wam się podobało?

Jeśli chcecie bym w przeciągu dwóch tygodni coś jeszcze napisała i wstawiła napiszcie co chcielibyście przeczytać mojego autorstwa. Później mam praktyki i podejrzewam, że zacznę pisać drugi tom trylogii :) Więc jeśli chcecie bym coś jeszcze na szybko stworzyła, coś krótkiego jak to dajcie znać i napiszcie o czym ja mam napisać :)

xoxo