Nie zamykaj oczu / część 2

Po skończonym treningu, kiedy szłyśmy do szatni Mel podbiegła do mnie i oznajmiła:

- Przykro mi, ale nie mogę go znaleźć. A twój tata kazał odwieźć cię natychmiast do domu.

- Ja to zrobię – usłyszałyśmy głos Nathana za nami.

Odwróciłyśmy się i jedno jego spojrzenie a zrozumiałam, że chce pogadać o tym dziwnym zdarzeniu. Kiwnęłam głową i poszłam się przebrać.

Kiedy wyszłam na parkingu czekał przyjaciel. Nie przywitałam się z nim, po prostu wsiadłam do auta. Ruszył i zaczął temat.

- Nie wiem co to było, ale nie chcę do tego wracać. Jedyne czego chcę to zapomnieć o tym wszystkim i nikomu nie mówić, jasne?

Nie odpowiadałam przez chwilę. Dopiero, kiedy stanęliśmy pod moim domem powiedziałam:

- Musimy tam wrócić.

- Co? Ana czyś ty oszalała? - Wkurzył się – mówiłem, że nie chcę mieć nic więcej z tym wspólnego!

- Zgubiłam tam pierścionek po mamie! Muszę go odzyskać. Jeśli nie chcesz mi pomóc, zrobię to sama – spojrzałam na niego oczami pełnymi łez.

Wiedział ile ten pierścionek dla mnie znaczył.

- Przyjedź do mnie jutro po południu.

Podziękowałam i wysiadłam. Przywitałam się z rodzicami, wzięłam szybki prysznic i poszłam spać.

Nazajutrz pojechałam do Nathana. Jego mama przywitała mnie w drzwiach.

- Nathan jest u siebie. Idź.

Powiedziała z uśmiechem, a ja podziękowałam jej i poszłam schodami na górę do jego pokoju.

- Cześć – przywitałam się wchodząc.

- Czemu jesteś ubrana na sportowo? - Zdziwił się.

Miałam na sobie legginsy, koszulkę i bluzę do biegania i sportowe adidasy. On dresy i zwykły czarny T-shirt.

- Uznałam, że skoro wczoraj spotkało nas to na treningu, to dzisiaj też musimy zacząć trenować.

Moje zdanie nie było najlepiej złożone, ale on się tym nie przejął. Zrozumiał o co mi chodziło.

Poszliśmy więc biegać. Jednak podczas godziny ciszy nic się nie wydarzyło. Wróciliśmy do niego i usiedliśmy na łóżku obok siebie opierając się o ścianę.

- Czemu się nie udało? - Spytałam załamana i oparłam głowę na jego ramieniu.

- Zróbmy sobie krótką drzemkę. Potem spróbujemy jeszcze raz i jeśli się nie uda to kończymy z ty.

- Ale...

- Wiem jak ważny jest dla ciebie ten pierścionek – ujął mój podbródek i kazał spojrzeć sobie w oczy – ale zmarli nie są w przedmiotach. Są w sercu.

Kiwnęłam głową i przystałam na jego propozycję. Z powrotem oparłam głowę na jego ramię. Spytał czy chcę się położyć. Odsunęłam się więc kawałek i umieściłam swoją głowę na jego kolanach. Wiem, że był zaskoczony. Położył jednak rękę na moich plecach i się rozluźnił.

Części takie krótkie, ponieważ mam mało materiału :)

Następny fragment postaram się dodać w sobotę :)

xoxo